Πάμε να σοβαρέψουμε λίγο

Βλέπω προχθές στο BBC για έναν νέο κομήτη που ανακάλυψαν, και που υποτίθεται πως σε 15 χρόνια θα περάσει ξυστά από τη Γη, με απρόβλεπτες συνέπειες, και θυμάμαι πως εδώ και καιρό οι θεωρίες συντέλειας που ήταν της μόδας μέχρι το 2000, εδώ και καιρό έχουν εκλείψει. Τι συμβαίνει δηλαδή? Τώρα είμαστε πιο ασφαλείς, ή μήπως το κατεστημένο είδε πως παραπήγε το θέμα και τώρα θέλει να το γυρίσει αλλού? Τι συνέβη ξαφνικά δηλαδή και έχουμε όλοι βολευτεί με την ιδέα πως αυτά που συμβαίνουν σε όλες τις γωνιές του διαστήματος είναι εκτός κόλπου» εδώ στη γειτονιά μας? Θυμήθηκα βλέποντας προχθές τη «Πηγή της Ζωής», τους Μάγια, των οποίων το ημερολόγιο ήταν σημείο αναφοράς για όλους τους καταστροφολόγους, αλλά και τους «ψαγμένους» του κόσμου. Το συγκεκριμένο ημερολόγιο, το οποίο έχει καταμετρημένα τα πάντα εδώ και 1500 χρόνια, και με απόκλιση 33’!(τριάντα τριών λεπτων!) από τα σύγχρονα όργανα μέτρησης του χρόνου, τελειώνει απότομα στις 23 Δεκεμβρίου του 2012.

Τώρα θα μου πείτε πως όταν ένας πολιτισμός είναι βασισμένος πάνω στα χασισόδεντρα και στις φυτείες κόκας μπορεί άνετα να σου φτιάξει έναν διαπλανητικό καζαμία στο πι και φι. Μα, κάτι τέτοια πρέπει να κάνανε οι μεγάλοι Μάγια, οι οποίοι ήταν και μεγάλη πλακατζήδες. Κανένας πολιτισμός, καμία χώρα, καμιά επιχείρηση, κανένας άνθρωπος δεν έχει φτάσει στο ζενίθ της επιτυχίας με απόλυτη σοβαρότητα. Αν δεν υπάρχει χιούμορ, χέστα. Που νομίζεται πως οφείλεται η παρακμή της Ελλάδας? Στη σοβαροφάνεια που μας διακατέχει. Ενώ στην Αμερική για παράδειγμα κανένα πρόβλημα δεν έχει ο εκάστοτε υπουργός Υγείας να χορεύει καστανιέτες όταν καλείται σε τηλεοπτικές εκπομπές. Τώρα θα μου πείτε «Κάτσε ρε, δάγκωσε τη γλώσσα σου, ο Ρουσόπουλος είναι πολύ σοβαρός άνθρωπος. Ποτέ δε σκάει χαμόγελο, και εν τούτοις είναι πολύ επιτυχημένος»Μμμ…Αου…(Εντάξει, τη δάγκωσα τη γλώσσα!)Πάμε παρακάτω.
Ποιος άνθρωπος έχει γράψει τη πιο θεία μουσική? Ο Μότσαρτ βέβαια. Ε λοιπόν, δεν υπήρξε μεγαλύτερος αλητάμπουρας, γαμιάς και πλακατζής από το Μότσαρτ, που πέθανε νεότατος από τις μαλακίες που έκανε. Αν εξαιρέσουμε τη μουσική του, ούτε με χειρουργικά γάντια δεν τον άγγιζες. Ποια είναι η μεγαλύτερη διάνοια στο κόσμο σήμερα? Ασφαλώς ο τραγικός αστροφυσικός Stephen Hawking, που άρχισε να σκέφτεται από το σημείο που ο Αϊνστάιν είχε πάει πάσο. Εδώ και δεκαετίες , από πολύ νεαρή ηλικία, είναι καθηλωμένος στην αναπηρική καρέκλα από μια φοβερή αρρώστια που κυριολεκτικά του τα έφαγε όλα, εκτός από το μυαλό του. Την πρώτη μεγάλη θεωρία του τη σκαρφίστηκε στις δυο ώρες που του πήρε για να βγάλει μια κάλτσα! Όταν αργότερα διατύπωνε τις πρωτοποριακές θεωρίες του για τις μαύρες τρύπες, την μοναδικότητα, τα κβάντα και τον χρόνο, είχε χρήση μόνο τριών δακτύλων και μιλούσε με τη βοήθεια κομπιούτερ. Σε ένα ντοκιμαντέρ του BBC, ο παρουσιαστής τον ρώτησε «Δεν είστε πικραμένος που τέτοιο μυαλό είναι εγκλωβισμένο σε ένα τέτοιο σώμα?» Ο μέγας Hawking γέλασε με τη καρδιά του και, με τη βοήθεια του κομπιούτερ και του βοηθού του απάντησε «Σας έχει περάσει ποτέ απ’ το μυαλό πως εάν αυτό το μυαλό ΔΕΝ ήταν εγκλωβισμένο σε ένα άχρηστο σώμα, μπορεί να μην έφτανε στα ύψη που έχει φτάσει?».

Σπάνια έχω νιώσει την ταπείνωση που ένιωσα ακούγοντας αυτό τον άνθρωπο να μιλάει έτσι. Και απ’ ότι λένε, ποτέ δεν χάνει την ευκαιρία να γελάσει. Προσωπικά πιστεύω ότι έχει αντέξει γιατί έχει χιούμορ. Ίσως και γιατί έχει δει το «Θεό». Κάποτε είχε πει «Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι ο Θεός, αλλά όπως κάποιος τον βλέπει σε μια τοιχογραφία του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, έτσι και ένας αστροφυσικός τον βλέπει στο τέλος ενός μαθηματικού υπολογισμού».
Δεν ξέρω γιατί άνοιξα αυτή τη παρένθεση με τον Hawking, αλλά αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο ήρωας με συναρπάζει. Όταν τον βλέπω κάποτε σε βίντεο, ή όταν διαβάζω τα εκλαϊκευμένα βιβλία του, όσα μου επιτρέπει να διαβάσω το μυαλουδάκι μου, που σε σύγκριση με το δικό του ούτε καν σκατά δεν είναι, απλά είναι ανύπαρκτο, αισθάνομαι ντροπή που εγώ μπορώ και περπατάω και εκείνος δεν μπορεί.
Τι λέγαμε? Α, ναι, για συντέλεια και για Μάγια. Μάνα, γιατί με γέννησες φαφλατά? Πρέπει να καταλάβετε πως κανένας πολιτισμός δεν είναι αυτόνομος, και πως μόνο με συνδυασμό μπορούμε να βρούμε κάποια άκρη στη συντέλεια. (Υπάρχουν βέβαια υπολογίσιμες πιθανότητες να βρούμε αέρα κοπανιστό, αλλά ο αργόσχολος παπάς θάβει και τους ζωντανούς). Τώρα δικαιούστε να μου πείτε ότι, με τον χαβά που πάω, θα έρθει η συντέλεια και δεν θα έχω ξεμπερδέψει! Μην ανησυχείτε όμως, όπως είπαμε έχουμε καιρό μέχρι τις 23 Δεκεμβρίου του 2012, διότι αυτή είναι η ημερομηνία του «φινίτο λα μούζικα», λένε οι Μάγια με την εκκωφαντική σιωπή τους.

How it happened

My brother began to dictate in his best oratorical style, the one which has the tribes hanging on his words.
"In the beginning," he said, "exactly fifteen point two billion years ago, there was a big bang and the Universe--"
But I had stopped writing. "Fifteen billion years ago?" I said incredulously.
"Absolutely," he said. "I'm inspired."
"I don't question your inspiration," I said. (I had better not. He's three years younger than I am, but I don't try questioning his inspiration. Neither does anyone else or there's hell to pay.) "But are you going to tell the story of the Creation over a period of fifteen billion years?"
"I have to," said my brother. "That's how long it took. I have it all in here," he tapped his forehead, "and it's on the very highest authority."
By now I had put down my stylus. "Do you know the price of papyrus?" I said.
"What?" (He may be inspired but I frequently noticed that the inspiration didn't include such sordid matters as the price of papyrus.)
I said, "Suppose you describe one million years of events to each roll of papyrus. That means you'll have to fill fifteen thousand rolls. You'll have to talk long enough to fill them and you know that you begin to stammer after a while. I'll have to write enough to fill them and my fingers will fall off. And even if we can afford all that papyrus and you have the voice and I have the strength, who's going to copy it? We've got to have a guarantee of a hundred copies before we can publish and without that where will we get royalties from?"
My brother thought awhile. He said, "You think I ought to cut it down?"
"Way down," I said, "if you expect to reach the public."
"How about a hundred years?" he said.
"How about six days?" I said.
He said horrified, "You can't squeeze Creation into six days."
I said, "This is all the papyrus I have. What do you think?"
"Oh, well," he said, and began to dictate again, "In the beginning-- Does it have to be six days, Aaron?"
I said, firmly, "Six days, Moses."

Μια ωραία ιστορία

Η Γιουγκοσλαβία ήταν μια ήσυχη ελληνορθόδοξη χώρα, όπου τα πουλάκια κελαηδούσαν και οι καμπάνες από τις εκκλησιές παιάνιζαν τον Ακάθιστο Ύμνο. Οι Σέρβοι(και Έλληνες) κάτοικοι της χώρας φέρονταν με υποδειγματικό τρόπο στους απειροελάχιστους Αλβανούς, Κροάτες και Βόσνιους λαθρομετανάστες τους και έδιναν ελάχιστη σημασία στα ύπουλα σχέδια των τελευταίων που σκοπό είχαν τον αφελληνισμό της χώρας και τη μετατροπή της σε μια ισοπεδωμένη νεοταξίτικη σούπα ανεγκέφαλων καταναλωτών κόκα-κόλα. Ο καλός αφέντης της χώρας Μιλόσεβιτς που κυβερνούσε δημοκρατικά εδώ και τόσα χρόνια, προστάτευε όσο μπορούσε τους μουσουλμάνους της επικράτειας. Μόνο κάποιοι στρατηγοί του, χωρίς να έχουν φυσικά καμία σχέση με τον ίδιο, έκαναν κάποια πράγματα αμφιβόλου νομιμότητας. «Εθνικές εκκαθαρίσεις» τα είπαν κάποιοι από άλλες μεριές της γης, αλλά έλα μωρέ, τι να μας πουν και αυτοί που αφάνισαν τους Ινδιάνους τώρα…

Όλα αυτά τελείωσαν το 1999, όταν το μογγολοεβραιοκινούμενο ΝΑΤΟ, υπακούοντας στα κελεύσματα των Παγκοσμιοποιητών, των επτά Σοφών της Σιών και των πολυεθνικών εταιρειών, επιτέθηκε ΑΠΡΟΚΛΗΤΑ σε αυτό το ολάνθιστο βασίλειο της ελληνορθοδοξίας. Το γεγονός έχει μείνει στην ιστορία σαν “Ο Πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας”. Οι πλευρές ήταν από τη μία ΝΑΤΟ - παγκοσμιοποιητές - Κόκα Κόλα και από την άλλη Έλληνες-Ανθρωπιά - ορθόδοξοι - Γιουγκοπλάστικα. Φυσικά, παρά το ότι αμυνθήκαμε γενναία, στο τέλος χάσαμε, με αποτέλεσμα σήμερα οι λαθρομετανάστες Αλβανοί στην περιοχή του Κοσόβου (γνωστό λίκνο του σερβισμού, από την εποχή που οι Σέρβοι για την ακρίβεια υπέστησαν εκεί την πιο δεινή ήττα τους από τους Οθωμανούς) να έχουν ξετσουτσουνέψει και να ζητάνε κράτος.

Αργότερα εκπρόσωποι του Ο.Η.Ε. στη Σρεμπένιτσα ανακάλυψαν κάτι τάφους με χιλιάδες πτώματα. Μάλλον από τη πολύ Κόκα Κόλα θα πέθαναν…

Η ώρα πάει 4, μόλις τελείωσα το Layer Cake (thanks Στέλιο), τσαντίστηκα που μεταφράσανε το geezer σε αδερφή, και το σκεφτόμουν βγάζοντας το δισκάκι από το DVD player.Μεταπήδησα μετά σε ένα άλλο θέμα: Γιατί κατά μέσο όρο οι gay είναι τόσο επιτυχημένοι;

Επειδή αλληλοβοηθιούνται;
Ξέρουν κάτι που δεν ξέρουμε εμείς οι "κανονικοί"?

Στροφάρουν περισσότερο γιατί έχουν ωριμάσει νωρίτερα?
Κάνουν πουστιές σε άλλους για να τους φάνε τη θέση; (το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;)
Δεν χάνουν τη μισή μέρα τους φαντασιώνοντας πως πηδάνε την Angelina Jolie?
Είμαι διατεθιμένος να συμφωνήσω βέβαια πως ένας αποτυχημένος gay είναι λιγότερο πιθανό να δείξει πως είναι gay, και αυτό μας διαστρεβλώνει λίγο τα αποτελέσματα της κατά τα άλλα επιστημονικής έρευνας, αλλά κάθε απάντηση είναι δεκτή...

Δεν μ'αφήνει να αγιάσω...

Υπάρχει ένα παλιό ανέκδοτο. Ένας ηλικιωμένος άνδρας ήθελε να ξεφορτωθεί την σύζυγό του, με τρόπο τέτοιο ώστε να του μείνει η περιουσία της. Δεν ήθελε όμως να διαπράξει κι έγκλημα. Από την άλλη όμως αδημονούσε. Δεν ήταν δυνατόν να περιμένει να πεθάνει από φυσιολογικά αίτια, και γι’ αυτό ρωτούσε δεξιά κι αριστερά τους φίλους του πως μπορούσε να επιταχύνει τις βουλές του Κυρίου. Βρέθηκε λοιπόν ένας γνωστός, ο οποίος του αποκάλυψε το μυστικό της αργής ευθανασίας: σεξ. «Κάνε πέντε φορές την ημέρα έρωτα με την σύζυγο σου και σε τρεις μήνες θα είναι τελειωμένη...»Δυόμισι μήνες μετά, ο «δολοφόνος» σύζυγος είναι ράκος. Χλωμός κι αδύναμος. Κυκλοφορεί με την ροδαλή σύζυγό του. Συναντούν κάποιο γνωστό. Τρομαγμένος ο τελευταίος από την όψη του συζύγου ρωτά: «πως είναι η υγεία σας;». Τρεμάμενος ο σε «αργή κίνηση δολοφόνος» σύζυγος του απαντά ψιθυριστά: «Εγώ, είμαι μια χαρά. Η γυναίκα μου είναι στα τελευταία της...»Το ανέκδοτο αυτό θύμιζε η συνέντευξη της Γ.Γ. του ΚΚΕ κ. Αλέκας Παπαρήγα προχθές στην ΝΕΤ. Όταν ρωτήθηκε από τον οικοδεσπότη δημοσιογράφο γιατί είναι ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση απάντησε στα σοβαρά: «διότι είναι ένα σχήμα το οποίο προσπαθεί να δώσει μια τελευταία ανάσα ζωής στον καπιταλισμό...»Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι η απάντηση του «δολοφόνου του καπιταλισμού σε αργή κίνηση». Μάλλον τα εννοεί αυτά που λέει η κ. Παπαρήγα. Το πρόβλημα είναι ότι στο πάνελ των τριών δημοσιογράφων που υπήρχε απέναντί της δεν γέλασε κανείς. Όχι, γιατί υπάρχει υψηλή ευγένεια απέναντι σε ένα συνομιλητή, αλλά γιατί στην Ελλάδα θεωρείται θέσφατο ότι κι αν πει το Κομμουνιστικό Κόμμα. Aσχετα αν διαψεύσθηκε οικτρά από την ιστορία, άσχετα αν ότι πρόβλεψε πήγε στράφι, άσχετα αν το Τείχος έπεσε, άσχετα, άσχετα, άσχετα... Η κ. Παπαρήγα καλείται σε εθνικό κανάλι να μας πει ότι «αυτό που πρεσβεύω εγώ είναι μια χαρά. Ο καπιταλισμός είναι στα τελευταία του...»Υπάρχει ένα δέος απέναντι στους κομουνιστές. Θεμιτό, αν σκεφθεί κανείς πόσα τράβηξαν από την πολιτική μισαλλοδοξία. Αυτό το δέος όμως πρέπει να αφορά τους αγωνιστές. Τα πρόσωπα. Όχι τις μπαρούφες που πετούν. Διότι είναι άλλο πράγμα να σέβεσαι το παρελθόν του ΚΚΕ κι άλλο να θαρρείς πως έχει μέλλον...