Δεν μ'αφήνει να αγιάσω...

Υπάρχει ένα παλιό ανέκδοτο. Ένας ηλικιωμένος άνδρας ήθελε να ξεφορτωθεί την σύζυγό του, με τρόπο τέτοιο ώστε να του μείνει η περιουσία της. Δεν ήθελε όμως να διαπράξει κι έγκλημα. Από την άλλη όμως αδημονούσε. Δεν ήταν δυνατόν να περιμένει να πεθάνει από φυσιολογικά αίτια, και γι’ αυτό ρωτούσε δεξιά κι αριστερά τους φίλους του πως μπορούσε να επιταχύνει τις βουλές του Κυρίου. Βρέθηκε λοιπόν ένας γνωστός, ο οποίος του αποκάλυψε το μυστικό της αργής ευθανασίας: σεξ. «Κάνε πέντε φορές την ημέρα έρωτα με την σύζυγο σου και σε τρεις μήνες θα είναι τελειωμένη...»Δυόμισι μήνες μετά, ο «δολοφόνος» σύζυγος είναι ράκος. Χλωμός κι αδύναμος. Κυκλοφορεί με την ροδαλή σύζυγό του. Συναντούν κάποιο γνωστό. Τρομαγμένος ο τελευταίος από την όψη του συζύγου ρωτά: «πως είναι η υγεία σας;». Τρεμάμενος ο σε «αργή κίνηση δολοφόνος» σύζυγος του απαντά ψιθυριστά: «Εγώ, είμαι μια χαρά. Η γυναίκα μου είναι στα τελευταία της...»Το ανέκδοτο αυτό θύμιζε η συνέντευξη της Γ.Γ. του ΚΚΕ κ. Αλέκας Παπαρήγα προχθές στην ΝΕΤ. Όταν ρωτήθηκε από τον οικοδεσπότη δημοσιογράφο γιατί είναι ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση απάντησε στα σοβαρά: «διότι είναι ένα σχήμα το οποίο προσπαθεί να δώσει μια τελευταία ανάσα ζωής στον καπιταλισμό...»Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι η απάντηση του «δολοφόνου του καπιταλισμού σε αργή κίνηση». Μάλλον τα εννοεί αυτά που λέει η κ. Παπαρήγα. Το πρόβλημα είναι ότι στο πάνελ των τριών δημοσιογράφων που υπήρχε απέναντί της δεν γέλασε κανείς. Όχι, γιατί υπάρχει υψηλή ευγένεια απέναντι σε ένα συνομιλητή, αλλά γιατί στην Ελλάδα θεωρείται θέσφατο ότι κι αν πει το Κομμουνιστικό Κόμμα. Aσχετα αν διαψεύσθηκε οικτρά από την ιστορία, άσχετα αν ότι πρόβλεψε πήγε στράφι, άσχετα αν το Τείχος έπεσε, άσχετα, άσχετα, άσχετα... Η κ. Παπαρήγα καλείται σε εθνικό κανάλι να μας πει ότι «αυτό που πρεσβεύω εγώ είναι μια χαρά. Ο καπιταλισμός είναι στα τελευταία του...»Υπάρχει ένα δέος απέναντι στους κομουνιστές. Θεμιτό, αν σκεφθεί κανείς πόσα τράβηξαν από την πολιτική μισαλλοδοξία. Αυτό το δέος όμως πρέπει να αφορά τους αγωνιστές. Τα πρόσωπα. Όχι τις μπαρούφες που πετούν. Διότι είναι άλλο πράγμα να σέβεσαι το παρελθόν του ΚΚΕ κι άλλο να θαρρείς πως έχει μέλλον...