Περίεργα πράγματα...

Υπάρχει κάτι παράδοξο στους συσχετισμούς στελεχών που βρίσκονται κοντά στον καθένα από τους δυο υποψηφίους προέδρους του ΠΑΣΟΚ. Από την μία στον Γ. Παπανδρέου βρίσκονται βουλευτές του «παλαιοπασοκικού στυλ», παρωχημένης ιδεολογίας, συντηρητικοί και φοβικοί απέναντι στο αύριο, έτοιμοι να κρατήσουν με νύχια και με δόντια την «αριστερή παράδοση» του Κινήματος, προκειμένου να μην αλλάξει τίποτα. Λογικά αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να αισθάνονται αλλεργία με τις προσωπικές απόψεις του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.

Από την άλλη, δίπλα στον κύριο εκφραστή του «παλαιού» ΠΑΣΟΚ, του Ευάγγελου Βενιζέλου, ενός ανθρώπου που στάθηκε απέναντι σε όλες τις μεγάλες προοδευτικές προκλήσεις που αντιμετώπισε η χώρα (εκσυγχρονισμός, απάλειψη του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, αναθεώρηση του άρθρου 16, σχέδιο Ανάν κτλ), βρίσκονται οι περισσότεροι του λεγόμενου «εκσυγχρονιστικού μπλοκ», την ώρα που επίσης θα πρέπει να νιώθουν άβολα με τις θέσεις του εκλεκτού τους και να είναι λογικά στο άλλο στρατόπεδο.

Κλείνω στο συμπέρασμα πως τα λεγόμενα «εκσυγχρονιστικά» στελέχη του ΠΑΣΟΚ (πλην Σημίτη), δεν ήταν τίποτε άλλο τελικά από ανθρώπους που το μόνο που επιζητούσαν είναι η εξουσία αυτή καθαυτή, και στον Βενιζέλο αυτή τη στιγμή βρίσκουν τον άνθρωπο τους.
Ανάλογα, τα στελέχη που βρίσκονται πλάι στο Γιώργο δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μείνουν μαζί του ακόμη και εάν το ΠΑΣΟΚ δεν δει εξουσία για τα επόμενα 15 χρόνια, καθώς το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι μην τυχόν και επιστρέψουν οι ιδέες του Σημίτη στην ηγεσία του κόμματος.

Μα πείτε κάτι αριστερό!

Πριν απο μερικές εβδομάδες συνεδρίαζε στο Μιλάνο το Ιταλικό Σοσιαλιστικό κόμμα. Ο σκηνοθέτης Νάνι Μορέτι έγινε πολιτική φίρμα επειδή στη διάρκεια της εκδήλωσης φώναξε σε ολόκληρη τη συγκεντρωμένη ηγεσία της επίσημης ιταλικής Κεντροαριστεράς:
- Πείτε, επιτέλους, κάτι αριστερό!

Η παρατήρηση του Μορέτι είχε κάτι το αυθεντικό και το απεγνωσμένο. Γι' αυτό ίσως βρήκε τέτοια απήχηση. Η απήχηση όμως δεν δίνει απάντηση στο ερώτημα ουσίας: Τι είναι αυτό το «αριστερό» που θα ήθελε να ακούσει ο Μορέτι;

Πριν από τρεις δεκαετίες, π.χ., μερικοί κουμπουροφόροι συμπολίτες του Μορέτι βύθισαν την Ιταλία στο αίμα και στο χάος επειδή ήθελαν να πουν (ή να κάνουν) «κάτι αριστερό».

Πριν από περισσότερες δεκαετίες ένας άλλος συμπολίτης του Μορέτι έφυγε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα της εποχής επειδή ήθελε κι αυτός να πει (ή να κάνει) «κάτι αριστερό». Τον έλεγαν Μπενίτο Μουσολίνι και τη συνέχεια την ξέρετε.

Κάθε ημέρα σκοντάφτω επάνω σε τύπους περισσότερο ή λιγότερο καλοπροαίρετους, περισσότερο ή λιγότερο ανιδιοτελείς, περισσότερο ή λιγότερο έξυπνους, οι οποίοι θέλουν να πουν ή να ακούσουν «κάτι αριστερό».

Είμαι βέβαιος, ας πούμε, ότι η Παπαρήγα νομίζει πως λέει (ή ότι κάνει) «κάτι αριστερό» και ότι μαζί της το νομίζουν και μερικοί ακόμη. Το ζήτημα είναι εαν υπάρχει κάποιος που λέει το τι είναι αριστερό και τι όχι.

Για τους ίδιους λόγους κάθε φορά που ο Καραμανλής ακούει να μιλούν για Δεξιά και Αριστερά φωνάζει ότι κάποιοι πάνε να διχάσουν τον ελληνικό λαό. Προσωπικά δεν καταλαβαίνω γιατί.
Αν όλοι είναι ίδιοι, τότε γιατί έχουν διαφορετικά κόμματα; Και αν δεν είναι ίδιοι, τότε γιατί είναι απαραιτήτως διχασμένοι; Ολες οι κοινωνίες, σε όλον τον πλανήτη, ζουν με μια Δεξιά και μια Αριστερά, χωρίς να οδηγούνται σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου.

Η σύγχυση δεν είναι τυχαία. Υπάρχει και καλλιεργείται επειδή ο καθένας μπορεί να πει «κάτι που φαίνεται αριστερό». Από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και τον Κουφοντίνα ως τον Λαφαζάνη και τον Ψωμιάδη.

Αυτό δεν σημαίνει όμως πως ο καθένας είναι αυτό που φαίνεται ότι λέει. Οι πιο αριστερές στρατηγικές επιλογές της τελευταίας τριακονταετίας στην Ελλάδα (από την άποψη της προαγωγής της γενικής ευημερίας, της διόρθωσης των ανισοτήτων, της κοινωνικής συνοχής και της ενίσχυσης των αδυνάτων) ήταν η είσοδος στην ΕΟΚ και η είσοδος στην ΟΝΕ.

Και οι δύο αυτές επιλογές βρήκαν εκ συστήματος αντίθετους όσους ήθελαν να ακούσουν «κάτι αριστερό». Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο αριστερές. Και ούτε είναι λιγότερο δεξιές μια σειρά άλλες επιλογές οι οποίες παρελαύνουν συνήθως με παράσημα αγωνιστικότητας.

Σε τελευταία ανάλυση κανένας δεν έχει αντίρρηση να ακούσει «κάτι αριστερό» , εδώ ο Μορέτι έχει δίκιο. Το πρόβλημα είναι όσοι «μιλούν αριστερά» επειδή δεν έχουν άλλον τρόπο να τραβήξουν την προσοχή μας.

Ποιόν συμφέρει;

Σε συνέντευξη της η Γραμματέας του ΚΚΕ εξήγησε ότι "αυτό που έχει σημασία δεν είναι ούτε πόσα κόμματα θα είναι στη Βουλή, ούτε ποιο θα είναι το πρώτο κόμμα, ούτε πόσους βουλευτές θα έχει. Εκείνο που θα μετρήσει υπέρ του λαού είναι το πόσο ενισχυμένο θα είναι το ΚΚΕ".

Σωστά! Προφανώς για την κ.Παπαρήγα δεν έχει καμία σημασία ποιοι θα μας κυβερνούνε, φιλελεύθεροι ή σοσιαλιστές, συντηρητικοί ή προοδευτικοί, ούτε αν θα υπάρξει κυβέρνηση για να κυβερνήσει τον τόπο. Αντιθέτως είναι εξαιρετικά σημαντικό αν το ΚΚΕ θα πάρει 5, 5,5 ή 6% στις εκλογές.

Για την ίδια είναι ασφαλώς σημαντικό. Για τον λαό δεν μπορώ να πω το ίδιο. Υποθέτω πως αν ο λαός είχε πειστεί ότι η ενίσχυση του ΚΚΕ μετράει υπέρ των συμφερόντων του, κάτι περισσότερο θα έβαζε στην κάλπη για ένα κόμμα που φροντίζει τα συμφέροντα του και δεν θα το μαύριζε σε όποια εκλογή το πετύχει.

Παρ’όλα αυτά και από την άποψη της, η Γραμματέας του ΚΚΕ έχει απόλυτο δίκιο. Ουδείς θα την κρίνει στο κόμμα της για την διακυβέρνηση του τόπου, την οποία ούτως η άλλως δεν διεκδικεί. Αντιθέτως θα τραβήξει των παθών της τον τάραχο αν το ΚΚΕ πάει χειρότερα από τις τελευταίες εκλογές. Αυτή ακριβώς είναι η φροντίδα της.

Βεβαίως οι φιλοδοξίες της διατυπώνονται λιγότερο ωμά. Δεν λέει δηλαδή «ψηφίστε μας διότι θα μου την πέσουν οι σύντροφοι». Αντιθέτως υποστηρίζει ότι η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ «θα οργανώσει την αντεπίθεση για την εναλλακτική λύση που συμφέρει το λαό».

Ένα λεπτό όμως. Η διατύπωση αυτή εμπεριέχει δυο προϋποθέσεις. Πρώτον, ότι υπάρχει κάποια «εναλλακτική λύση» η οποία «συμφέρει το λαό» και τη γνωρίζει μόνον η Γραμματέας του ΚΚΕ. Δεύτερον, ότι δεν τη γνωρίζει ο λαός, ή τουλάχιστον δεν έχει πειστεί ότι τον συμφέρει, διότι διαφορετικά θα ψήφιζε ΚΚΕ με κλειστά μάτια και δεν θα χρειαζόταν η Παπαρήγα να δίνει συνεντεύξεις αριστερά δεξιά μπας και μαζέψει κανα ψηφοφόρο.

Θα έλεγε κανείς ότι ισχύει το δεύτερο, αλλά στην πραγματικότητα δεν ισχύει τίποτα από τα δυο. Κανείς δεν ξέρει αν έχει εναλλακτική λύση το ΚΚΕ, και κανείς δεν ξέρει αν συμφέρει το λαό.

Αλλά επειδή με κάτι τέτοια πολλοί λαοί έκαψαν στο παρελθόν τη γούνα τους, έχοντας τις «Παπαρήγες» να ορίζουν τις τύχες του, κανείς λαός σήμερα δεν δείχνει διατεθειμένος να ρισκάρει για να το μάθει.