Περίεργα πράγματα...

Υπάρχει κάτι παράδοξο στους συσχετισμούς στελεχών που βρίσκονται κοντά στον καθένα από τους δυο υποψηφίους προέδρους του ΠΑΣΟΚ. Από την μία στον Γ. Παπανδρέου βρίσκονται βουλευτές του «παλαιοπασοκικού στυλ», παρωχημένης ιδεολογίας, συντηρητικοί και φοβικοί απέναντι στο αύριο, έτοιμοι να κρατήσουν με νύχια και με δόντια την «αριστερή παράδοση» του Κινήματος, προκειμένου να μην αλλάξει τίποτα. Λογικά αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να αισθάνονται αλλεργία με τις προσωπικές απόψεις του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.

Από την άλλη, δίπλα στον κύριο εκφραστή του «παλαιού» ΠΑΣΟΚ, του Ευάγγελου Βενιζέλου, ενός ανθρώπου που στάθηκε απέναντι σε όλες τις μεγάλες προοδευτικές προκλήσεις που αντιμετώπισε η χώρα (εκσυγχρονισμός, απάλειψη του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, αναθεώρηση του άρθρου 16, σχέδιο Ανάν κτλ), βρίσκονται οι περισσότεροι του λεγόμενου «εκσυγχρονιστικού μπλοκ», την ώρα που επίσης θα πρέπει να νιώθουν άβολα με τις θέσεις του εκλεκτού τους και να είναι λογικά στο άλλο στρατόπεδο.

Κλείνω στο συμπέρασμα πως τα λεγόμενα «εκσυγχρονιστικά» στελέχη του ΠΑΣΟΚ (πλην Σημίτη), δεν ήταν τίποτε άλλο τελικά από ανθρώπους που το μόνο που επιζητούσαν είναι η εξουσία αυτή καθαυτή, και στον Βενιζέλο αυτή τη στιγμή βρίσκουν τον άνθρωπο τους.
Ανάλογα, τα στελέχη που βρίσκονται πλάι στο Γιώργο δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μείνουν μαζί του ακόμη και εάν το ΠΑΣΟΚ δεν δει εξουσία για τα επόμενα 15 χρόνια, καθώς το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι μην τυχόν και επιστρέψουν οι ιδέες του Σημίτη στην ηγεσία του κόμματος.