Μα πείτε κάτι αριστερό!

Πριν απο μερικές εβδομάδες συνεδρίαζε στο Μιλάνο το Ιταλικό Σοσιαλιστικό κόμμα. Ο σκηνοθέτης Νάνι Μορέτι έγινε πολιτική φίρμα επειδή στη διάρκεια της εκδήλωσης φώναξε σε ολόκληρη τη συγκεντρωμένη ηγεσία της επίσημης ιταλικής Κεντροαριστεράς:
- Πείτε, επιτέλους, κάτι αριστερό!

Η παρατήρηση του Μορέτι είχε κάτι το αυθεντικό και το απεγνωσμένο. Γι' αυτό ίσως βρήκε τέτοια απήχηση. Η απήχηση όμως δεν δίνει απάντηση στο ερώτημα ουσίας: Τι είναι αυτό το «αριστερό» που θα ήθελε να ακούσει ο Μορέτι;

Πριν από τρεις δεκαετίες, π.χ., μερικοί κουμπουροφόροι συμπολίτες του Μορέτι βύθισαν την Ιταλία στο αίμα και στο χάος επειδή ήθελαν να πουν (ή να κάνουν) «κάτι αριστερό».

Πριν από περισσότερες δεκαετίες ένας άλλος συμπολίτης του Μορέτι έφυγε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα της εποχής επειδή ήθελε κι αυτός να πει (ή να κάνει) «κάτι αριστερό». Τον έλεγαν Μπενίτο Μουσολίνι και τη συνέχεια την ξέρετε.

Κάθε ημέρα σκοντάφτω επάνω σε τύπους περισσότερο ή λιγότερο καλοπροαίρετους, περισσότερο ή λιγότερο ανιδιοτελείς, περισσότερο ή λιγότερο έξυπνους, οι οποίοι θέλουν να πουν ή να ακούσουν «κάτι αριστερό».

Είμαι βέβαιος, ας πούμε, ότι η Παπαρήγα νομίζει πως λέει (ή ότι κάνει) «κάτι αριστερό» και ότι μαζί της το νομίζουν και μερικοί ακόμη. Το ζήτημα είναι εαν υπάρχει κάποιος που λέει το τι είναι αριστερό και τι όχι.

Για τους ίδιους λόγους κάθε φορά που ο Καραμανλής ακούει να μιλούν για Δεξιά και Αριστερά φωνάζει ότι κάποιοι πάνε να διχάσουν τον ελληνικό λαό. Προσωπικά δεν καταλαβαίνω γιατί.
Αν όλοι είναι ίδιοι, τότε γιατί έχουν διαφορετικά κόμματα; Και αν δεν είναι ίδιοι, τότε γιατί είναι απαραιτήτως διχασμένοι; Ολες οι κοινωνίες, σε όλον τον πλανήτη, ζουν με μια Δεξιά και μια Αριστερά, χωρίς να οδηγούνται σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου.

Η σύγχυση δεν είναι τυχαία. Υπάρχει και καλλιεργείται επειδή ο καθένας μπορεί να πει «κάτι που φαίνεται αριστερό». Από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και τον Κουφοντίνα ως τον Λαφαζάνη και τον Ψωμιάδη.

Αυτό δεν σημαίνει όμως πως ο καθένας είναι αυτό που φαίνεται ότι λέει. Οι πιο αριστερές στρατηγικές επιλογές της τελευταίας τριακονταετίας στην Ελλάδα (από την άποψη της προαγωγής της γενικής ευημερίας, της διόρθωσης των ανισοτήτων, της κοινωνικής συνοχής και της ενίσχυσης των αδυνάτων) ήταν η είσοδος στην ΕΟΚ και η είσοδος στην ΟΝΕ.

Και οι δύο αυτές επιλογές βρήκαν εκ συστήματος αντίθετους όσους ήθελαν να ακούσουν «κάτι αριστερό». Αυτό όμως δεν τις καθιστά λιγότερο αριστερές. Και ούτε είναι λιγότερο δεξιές μια σειρά άλλες επιλογές οι οποίες παρελαύνουν συνήθως με παράσημα αγωνιστικότητας.

Σε τελευταία ανάλυση κανένας δεν έχει αντίρρηση να ακούσει «κάτι αριστερό» , εδώ ο Μορέτι έχει δίκιο. Το πρόβλημα είναι όσοι «μιλούν αριστερά» επειδή δεν έχουν άλλον τρόπο να τραβήξουν την προσοχή μας.