Μια τσίχλα έφαγε την κάμπια...

Κάτσε ρε, εδώ αρκετά πιο σοβαροί και πιο έξυπνοι άνθρωποι από σένα κάθισαν να γράψουν για συντέλεια και τους πήραν με τα γιαούρτια, και νομίζεις ότι εσύ θα γλυτώσεις? Τι να κάνουμε, αν είναι να ρισκάρω την υστεροφημία μου, η οποία μετράει μόνο για τη γιαγιά μου, που νομίζει ότι είμαι το λιγότερο κάτι μεταξύ Κορνήλιου Καστοριάδη και Εμάνουελ Καντ, ενώ στη πραγματικότητα είμαι κάτι μεταξύ Αλ Μπάντι και Αντώναρου, δεν έχω πρόβλημα.

Τέλος πάντων, κατά καιρούς αναπτύσσω διάφορες θεωρίες με το μυαλό μου , εκ των οποίων οι μισές είναι για χέσιμο και οι άλλες μισές για φτύσιμο, όμως κάπου κάπου νομίζω ότι πέφτω και μέσα. Ας πούμε για το ότι θεωρούμε λανθασμένα ως ανθρώπινο γένος πως είμαστε εντελώς ασφαλείς από οποιονδήποτε παράγοντα που προέρχεται από το διάστημα, όπως π.χ. έναν μετεωρίτη αρκετά μεγάλων διαστάσεων, που θα κάνει το μεγάλο «μπαμ».

Είχα λοιπόν φτιάξει ένα παράδειγμα για την κλίμακα της συντέλειας του πλανήτη μας με βάση ένα αχανές υποθετικό λειβάδι στο αμερικάνικο «Midwest». Χίλια δυο πράγματα υπάρχουν σε αυτό το απέραντο λειβάδι που σφύζει από ζωή.

Αγελάδες, πρόβατα, βίσωνες, αρκούδες, όρνεα, ζουζούνια, τα πάντα. Υπάρχουν ερυθρόδερμοι με πίπες της ειρήνης, καουμπόηδες, και ένας δυο τσέλιγκες από την Αράχωβα που λοξοδρόμησαν. Όλα είναι μέσα στο κόλπο στο απέραντο λειβάδι, δεν υπάρχουν όρια. Ο καθένας βάζει ότι θέλει μέσα. Εσείς τι θέλετε να προσθέσετε κύριε μου? Ένα ρυάκι με μια βαρκούλα? Μμμμ…Θα σας πω ένα μυστικό: Εφ’ όσον σκέφτεστε ρυάκια και βαρκούλες, ποτέ δεν θα δείτε Μισισσιπή και ποταμόπλοια, κύριε μου. Εσείς ο ίδιος παραμερίζετε τους ορίζοντες σας. Βάζουμε λοιπόν τον Μισισσιπή μέσα στο απέραντο λειβάδι, κομπλέ με ποταμόπλοια γεμάτα πουτάνες και χαρτοκλέφτες, για τον κύριο με συμπλέγματα κατωτερότητας. Να βάλουμε και ένα παράρτημα γραφείου του τοπικού ΠΑ.ΣΟ.Κ. έτσι για πλάκα? Να βάλουμε. Είπαμε, όλα μέσα είναι.
Προσέξτε τώρα: Σε μια απόμερη γωνιά αυτής της αχάνειας, βλέπουμε μια τούφα γρασίδι που είναι πιο πράσινο, πιο ψηλό, και γενικά πιο κεφάτο από το υπόλοιπο γρασίδι. Αυτό σημαίνει αμμωνία, ότι κάποιο ζώο έχει κατουρήσει. Η αμμωνία δεν κάνει για οπωροφόρα δέντρα, αλλά για γρασίδι είναι πρώτης τάξεως λίπασμα. Μια ζωή προσπαθώ να το εξηγήσω στη γιαγιά μου, που εξοργίζεται όταν κατουρώ στο γρασίδι μπροστά από την πόρτα του εξοχικού της. Είναι και τα σκατά βέβαια. Όχι, ακόμα δεν έχω χέσει μπροστά από την πόρτα της γιαγιάς μου. Καλό λίπασμα και τα σκατά, για αυτό έχει φουντώσει το γρασίδι.

Ας ψάξουμε μέσα στο γρασίδι. Νάταααα!Μμμμ… Του βίσωνα πρέπει να είναι. Βαρβάτα σκατά, όχι της πλάκας όπως οι σβώλοι της γίδας. Αχ καλέ κοιτάξτε: Μια μύγα κάθεται πάνω στα σκατά και χέζει η ίδια, πριν φάει το κολατσιό της! Ξέρετε τι θα κάνουμε τώρα? Θα αναλύσουμε το σκατούλι της μύγας. Θα μου πείτε ότι δεν έχουμε τα κατάλληλα όργανα, για να κάνουμε ανάλυση. Μην είστε μαλάκες, θα τα πάρουμε από εκεί που είχαμε πάρει το ποταμόπλοιο. Πω-πω…Βλέπετε τι απίθανο πράγμα είναι το κόπρανο της μύγας? Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου! Επτά δις μικρόβια συνωστίζονται πάνω στο αμελητέο σκατό. Και κοίτα ρε, τα μαλακισμένα, το καθένα πιστεύει ότι είναι το επίκεντρο του λειβαδιού!
Αμάν, ετοιμαστείτε για τον επικήδειο του σκατού της μύγας. Να μια «συντέλιους πουτανίσκους», η πολύχρωμη κάμπια με κέρατα, που έχει τα κόπρανα της μύγας για πρώτης τάξεως μεζέ, όπως οι Άγγλοι τα βραστά λαχανικά. «Χλαπ» και αριβεντέρτσι το σκατό της μύγαααας! Κοιτάξτε όμως τι συμβαίνει. Μια τσίχλα έχει σταμπάρει την συντέλιους πουτανίσκους! «Χλαπ» πάει και αυτή… «Ξου» ρε πούστη, «ξου». «Χλαπ», πάει και η τσίχλα, την έπνιξε και την έφαγε ένας αγριόγατος που κρυβότανε μέσα στο ψηλό γρασίδι! Και τι νομίζετε θα κάνει σε λίγο ο αγριόγατος? Θα χέσει κι αυτός, λίγο παρα πέρα. Και μέσα στα σκατά του αγριόγατου θα βρεθεί και το σκατό της μύγας, που το είχε φάει η κάμπια, που την είχε φάει η τσίχά, που την είχε φάει ο μπόσικος ο γάτος. Όλα γίνανε ένα, αλλά τα σκατά παραμείνανε σκατά!
Δε μου λέτε, τώρα, μήπως αυτό το «μεγάλο δράμα» που έχει διαδραματιστεί σε μια απομακρυσμένη γωνιά του απέραντου λειβαδιού έχει σημασία για το λειβάδι? Για τα εκατομμύρια αγελάδες, τα ποταμόπλοια, τους ερυθρόδερμους και τους βίσωνες, για τα ατελείωτα τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων μορίων του απέραντου σκηνικού? Όχι βέβαια! Η απεραντοσύνη ούτε καν γνώριζε την ύπαρξη του σκατού της μύγας, ή της μύγας που το είχε χέσει. Καρφί δεν της καιγότανε.
Η ζωή συνεχίζεται και πάνω στα νέα σκατά, που είχαν ξαναχεστεί λίγα μέτρα πιο πέρα από τα προηγούμενα, τα ίδια μικρόβια εξακολουθούν να πιστεύουν πως το κάθε ένα είναι το επίκεντρο του λειβαδιού, μόνο που ούτε κάμπια συντέλιους πουτανίσκους, ούτε τσίχλα, ούτε αγριόγατος υπάρχουν πια. Το χαβά τους τα μικρόβια. Κάθε φορά που βλέπουν φως, πιστεύουν πως είναι η πρώτη και η τελευταία!
Για τέτοια «συντέλεια» του κόσμου μιλάμε, στο περίπου. Πάει και αυτό…