Γουστάρω θάνατο

Γουστάρω θάνατοοοο…
Σοβαρά μιλάω. Με όλες αυτές τις μαλακίες για συντέλειες, κάθομαι και σκέφτομαι τον θάνατο. Βέβαια, θάνατος δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει ούτε ζωή όπως την εκλαμβάνουμε, αλλά κουβέντα να γίνεται.
Και μου λέει ο άλλος: «Είσαι μαλάκας με γαρνιτούρα». Και του απαντώ: «Με εκπλήττεις αγόρι μου. Μια ζωή μου λέτε ότι είμαι σκέτος μαλάκας, τώρα μου βάλατε και γαρνιτούρα. Γιατί όμως, με λες μαλάκα, άσχετο αν είμαι;».
«Διότι σκέφτεσαι το θάνατο» λέει ο άλλος και συνεχίζει: «Κουνήσου από τη θέση σου, χτύπα ξύλο και σκέψου τη χαρά της ζωής!».

Μάλιστα κύριε. Αυτό και αν είναι κόλπο: Να αποτρέπεις τον ουσιαστικά ανύπαρκτο θάνατο με το να κουνιέσαι από τη θέση σου και να χτυπάς ξύλο! Όλοι αυτοί οι αλχημιστές, ο Τζον Ντι και οι υπόλοιποι, πρέπει να ήτανε μεγάλα αρχίδια. Φάγανε τα νιάτα τους και τα γηρατειά τους ψάχνοντας για την αθανασία, με χίλια δυο πειράματα, άμπρα κατάμπρα και φιλοσοφίες, ενώ το μόνο που θα έπρεπε να κάνουν ήταν να πιάσουν δυο ξύλινες καστανιέτες, να τις βαράνε και να κουνιούνται αβέρτα με μάμπο και τσα-τσα για να μείνουνε ζωντανοί!!!
Τώρα βέβαια θα μου πείτε ότι τον καιρό του Τζον Ντι και των μεγάλων αλχημιστών δεν υπήρχανε μάμπο και τσα-τσα, οπότε πάμε παρακάτω, διότι αρχίσατε τις εξυπνάδες και δεν έχω κέφι.
Πάμε πίσω στη συντέλεια. «Κάποτε θα πεθάνουμε, το ξέρω, αλλά δεν υπάρχει λόγος να πεθάνουμε με τέτοιο τρόπο και πριν απολαύσουμε τη ζωή μας» επιμένει ο κοινός θνητός! Το ξέρουμε ε; Ξεράδια!

Κάτστε όμως, εδώ έχουμε δυο προτάσεις: Αφ’ ενός το πώς και πότε και αφ’ ετέρου την απόλαυση. Τι πάει να πει «τόσο νωρίς» κουφιοκέφαλε; Δεν έχεις καταλάβει ότι εσύ αποφασίζεις για το που, πότε και πως θα κάνεις οτιδήποτε στη ζωή σου, μέσα και η αποχώρηση σου από το μπουρδέλο;
Το που, πότε και πως εσύ το αποφασίζεις, ηλίθιε, αλλά δεν το καταλαβαίνεις. Αντ’ αυτού πιστεύεις τους παπάδες που λένε ότι ο Θεός που κρατάει κιτάπια αποφασίζει τα πάντα. Διότι ποτέ, μα ΠΟΤΕ δεν παίρνεις ευθύνη για τη ζωή σου.
Ο καθένας βρίσκεται εκεί που θέλει, αγόρι μου. Πεθαίνει ένα μωρό 5-6 χρονών. Γιατί; Πιθανότατα διότι θυμήθηκε υποσυνείδητα ότι είχε ξανάρθει στο μπουρδέλο και δεν γουστάρει και άλλη παρτίδα. Πας σε ένα σινεμά. Αγοράζεις το εισιτήριο σου, κάθεσαι, σβήνουν τα φώτα και αρχίζεις να μασουλάς ποπ κορν. Από τις πρώτες σκηνές θυμάσαι ότι είχες ξαναδεί την ταινία και ήταν σκέτη πατάτα. Τι θα κάνεις; Αν είσαι σωστός, θα σηκωθείς και θα φύγεις. Ο καθένας είναι εκεί που θέλει ο ίδιος αγόρι μου, από τον πιο φαινομενικά ευτυχισμένο μέχρι τον πιο (επίσης φαινομενικά) δυστυχισμένο κι ας λένε ότι θέλουν οι παπάδες και οι χότζες!
Είναι και η απόλαυση της ζωής. Βέεεεεβαια. Ποια απόλαυση, ρε σκατά; Το να κλείνεσαι μέσα σε μια φυλακή 120 τ.μ. και να βλέπεις Ψινάκη ή Μενεγάκη και να χαριεντίζεσαι, ενώ του άλλου πεθαίνει το παιδί του, ή τυφλώνεται από την ασιτία, είναι απόλαυση ζωής;
Το να είσαι σκλάβος του κατεστημένου είναι απόλαυση; Διασκεδάζεις τη ζωή όταν ξέρεις ότι άχρηστοι σε κυβερνάνε, οριοθετούν την κάθε δραστηριότητα σου, αποφασίζουν την ποιότητα της ζωής σου;
Ποια απόλαυση; Και συγκρίνεις αυτό που λέγεται «ζωή» με την απόλυτη ελευθερία του πνεύματος σου χωρίς τους περιορισμούς του φυσικού σου σώματος, αυτού του αρρωστημένου, χυδαίου φερέτρου της αγνής ψυχής σου;

Να κάνεις ΤΙ άλλο στη ζωή; Πόσο να φας, να χέσεις, να πιεις, να κατουρήσεις, να φουμάρεις, να γαμήσεις, να κάνεις ή να ζητήσεις ρουσφέτι, να πεις «γες σερ» σε υποδεέστερους μαλάκες, να παίξεις στο καζίνο, να παίξεις στο χρηματιστήριο, να πας στο Δήλεσι, να πας στο Παρίσι, να πας στο Μεξικό, να πας στο φεγγάρι, να πηγαίνεις-να πηγαίνεις και να μη φτάνεις πουθενά;
Είναι βέβαια και οι ευγενείς απολαύσεις, λέει ο φιλοσοφημένος της παρέας. Μμμμ…Να ακούσεις κι άλλο Μότσαρτ! Και συγκρίνεται ρε, ο οποιοσδήποτε Μότσαρτ με την απαράμιλλη μελωδία της απόλυτης σιωπής;
Να διαβάσεις κι άλλο Πλάτωνα! Ποιος Πλάτων αγόρι μου και ποιος Σωκράτης, ποιος Σαρτρ, Σαίξπηρ και Αριστοτέλης; Συγκρίνεται ο οποιοσδήποτε από αυτούς με την απόλυτη έλλειψη σκέψης, με το απόλυτο κενό που περιέχει περισσότερη σοφία απ’ όσα εκατομμύρια Πλάτωνες θα χωρούσανε στο «σ» ΤΗΣ «σοφίας» και θα περίσσευε χώρος για ακόμη ένα δισεκατομμύριο; Πλάκα μου κάνεις τώρα; Ζωή σου λέει ο άλλος. Παπάρια μάντολες!
Τώρα θα με ρωτήσετε τι με έχει πιάσει σήμερα! Επειδή είμαι ευθύς άνθρωπος, θα σας πω: Από την Δευτέρα έβλεπα την Οσασούνα να πηδάει τη Σεβίλλη την Πέμπτη το βράδυ, και μάλιστα σε εξαιρετική απόδοση. Από τη Δευτέρα παραμιλούσα «Οσασούνα» όπου βρισκόμουνα. Την Πέμπτη (χθες) διαβάζω τα νέα των ομάδων και διαπιστώνω ότι η Σεβίλλη έχει και τραυματίες. Μαντέψατε! Δεν πρόλαβα να την παίξω! Και κέρδισε 1-0 η κουφάλα η Οσασούνα.
Γι’ αυτό λέω ,δε γαμιέται η ζωή; Γουστάρω θάνατο...