Αμαν ρε παιδιά!

Πάει, χάλασε και το Τέξας. Δεν θεωρείται πλέον αδίκημα η ομοφυλοφιλία σε ιδιωτικό χώρο. Με αυτό το χάλι που έχουν πάρει οι συγχωριανοί του Μπους σε μερικά χρόνια θα καταργήσουν και την θανατική ποινή...

Μαθήματα γεωγραφίας

Ποιά είναι πιο μεγάλη; Η Γροιλανδία ή η Κίνα;Δε θυμάστε; Να σας δώσω μήπως ένα χάρτη που έχω πρόχειρο για να συγκρίνετε; Ορίστε νάτος.

Ελπίζοντας λοιπόν πως ξέρετε πού είναι αυτές οι δύο χώρες στο χάρτη, θα δείτε πως έχουν περίπου το ίδιο μέγεθος, έτσι; (Πανούλη, η Κίνα και η Γροιλανδία είναι αυτές με το σκούρο πράσινο χρώμα στο χάρτη).Τι θα κάνατε λοιπόν αν σας έλεγα πως στην πραγματικότητα η Κίνα είναι σχεδόν τετραπλάσια σε έκταση από τη Γροιλανδία;

(πηγή: CIA World Factbook: China & Greenland)

Ο λόγος που δεν φαίνονται αυτά στο χάρτη είναι πως οι χάρτες που χρησιμοποιούμε τόσα χρόνια είναι απλά λάθος. Και το λάθος οφείλεται στο ότι είναι τελείως αδύνατον να αναπαραστήσεις μια πεπλατυσμένη σφαίρα πάνω σε μια επίπεδη επιφάνεια χωρίς να επιλέξεις από ποιό σημείο βλέπεις το χάρτη.Έτσι λοιπόν, ο Γερμανός Mercator, ο οποίος πρώτος έφτιαξε τους χάρτες που χρησιμοποιούμε κατά κόρον σήμερα, επέλεξε να έχει ως κέντρο του την Ευρώπη, κάνοντάς την να φαίνεται πολύ μεγαλύτερη. Δεν είχε κάποιο κακό σκοπό. Άλλωστε τότε η Ευρώπη ήταν το κέντρο τού κόσμου και κάπου έπρεπε να είναι το κέντρο!Μετά ήρθαν πολλοί ακόμα χαρτογράφοι που επιδίωξαν να διορθώσουν αυτό το λάθος, αλλά τα ονόματά τους και τα έργα τους δεν ξέφυγαν ποτέ από τα σκονισμένα βιβλία της ιστορίας της επιστήμης της χαρτογραφίας.Τελευταίος ήταν ο Peters, ο οποίος έφτιαξε έναν νέο χάρτη ο οποίος αναπαριστά όσο πιο ακριβέστατα γίνεται τον πραγματικό χάρτη του κόσμου στον οποίον ζούμε.

Μη λιποθυμήσετε. (ανοίγει με κλικ)

Η Αφρική φαίνεται τεράστια ε; Και η Ευρώπη μια σταλιά. Ξέρετε γιατί; Γιατί έτσι ακριβώς είναι.Το ερώτημα όμως είναι γιατί τόσους αιώνες δεν έχουμε αλλάξει χάρτες. Αυτό ξέρει κανείς να το απαντήσει;Yeap, you guessed it. Δεν αλλάζουμε τους χάρτες μας γιατί δεν θέλουμε να ξέρει ο κόσμος πως η Αφρική είναι μεγαλύτερη. Δεν θέλουμε ο κόσμος να ξέρει πως είμαστε μια σταλιά. Δεν θέλουμε να συνδέσουνε την εδαφική τους υπεροχή με το ότι τα δύο τρίτα του πληθυσμού πεινάνε.Και αν αυτό σας φαίνεται κουφό και "αποκλείεται να είναι όλα αυτά μια συνομωσία" τότε πώς θα σας φαινόταν το γεγονός πως ο μόνος λόγος που το βόρειο ημισφαίριο είναι στο πάνω μέρος του χάρτη είναι ο ίδιος: η δημιουργία της εντύπωσης της γεωγραφικό-πολιτικής υπεροχής; Δεν υπάρχει σύμφωνα με τους Γεωγράφους λόγος για να μην απεικονίζαμε τη Γη στους χάρτες έτσι!:

Για προσπαθείστε να εντοπίσετε την Ευρώπη (και πόσο μάλλον την Ελλάδα) αν είχαμε υιοθετήσει αυτόν τον χάρτη του κόσμου

Γεια σου ρε Δώνη!

Είναι δυο Λαρ'σαίοι και βγαίνουν από το σινεμά, μόλις έχουν δει το Lord of the Rings:- Ρε συ, ουραία ταινία ήταν αυτήνανε.- Ναι μουρέ, καλούλα ήταν.- Ρε γαμώτο, αυτούς ου κουντός όμως πολύ τρέλλα είχιε μ' αυτού του δαχτυλίδ'.- Ε, είν' του χόμπυ τ'.

Αθάνατη Αλέκα

Συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να το πιστέψω. Το βρήκα τυχαία στο δίκτυο, το διάβασα και αδυνατό να πιστέψω πως αυτός ο λόγος εκφωνήθηκε απο αρχηγό κόμματος στην ελληνική Βουλή, της κυρίας Παπαρήγα συγκεκριμένα. Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν μέρος της εκπομπής του Μητσικώστα, όμως όντως τα είπε στ' αλήθεια. Ιδού τη δήλωσε η "μεγάλη" στη Βουλή για τη συζήτηση για την αγροτική ανάπτυξη της χώρας: «Στη δεκαετία του '80 και, νομίζω, και λίγο μετά, υπήρχαν ή δεν υπήρχαν κοινοτικές επιδοτήσεις για το θάψιμο των αγροτικών προϊόντων; Ήξερε ή δεν ήξερε η Κοινότητα, όπως ήξεραν όλοι, ότι έπεφταν μέσα και πέτρες και δεν ζυγίζονταν μόνο αυτά που έπεφταν στις χωματερές; Δεν το ήξερε τότε η Ευρωπαϊκή Ένωση; Εμείς τα λέγαμε, βέβαια, τότε στους αγρότες.»Μήπως δεν ξέρει η Ευρωπαϊκή Ένωση ότι ένα μεγάλο μέρος από τα προγράμματα κατάρτισης είναι "μαϊμούδες" προγράμματα κατάρτισης; Τώρα βγήκαν και οι "μαϊμούδες" μεταπτυχιακά. Σιγά που δεν το ξέρει η Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν το ξέρουμε όλοι.»Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση ενδιαφέρεται και σε διακρατικό και σε κρατικό επίπεδο να δημιουργήσει κλίμα, θεσμούς, συνήθειες, που να περάσει μια αντιλαϊκή πολιτική. Δεν μπορεί να το κάνει άγρια. Πρέπει να το κάνει ήπια. Όντως οι αγροτικές επιδοτήσεις έκαναν πιο αργή την πορεία αυτού που ζούμε σήμερα, τη συγκέντρωση της γης και της παραγωγής σε λίγα χέρια, το ξεκλήρισμα, την εκτόπιση, τη φτώχεια στην ύπαιθρο. Για να γίνει αυτό όμως, έπρεπε να το κάνουν με έναν τρόπο μαλακό. Διότι τους ενδιαφέρει και η πολιτική χειραγώγηση.»

Δηλαδή με λίγα λόγια το υποχθόνιο σχέδιο των ευρωπαίων, μας λέει η κυρία Παπαρήγα. ήταν η αντιστροφή της γνωστής παροιμίας. Αντί να μας κάψουν για να μας αλείψουν μέλι, μπούκωσαν στις επιδοτήσεις την αγροτιά, ώστε να αποκοιμηθεί για να περάσουν τα αντιλαϊκά σχέδια που υπάρχουν στα καταχθόνια μυαλά των διαχειριστών του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, που θέλουν να εξολοθρεύσουν την ελληνική αγροτιά. Η συνομωσία όμως δεν τελειώνει εδώ. Υπάρχουν κάποιες πτυχές που είναι αόρατες στον μέσο Έλληνα και φυσικά ασύλληπτες από κάθε λογικό νου, εκτός φυσικά απο την ίδια, που επιτέλους μας τα αποκάλυψε. «Αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά. Εκείνη την περίοδο δεν γίνονταν άμεσες επενδύσεις του μεγάλου κεφαλαίου στην αγροτική παραγωγή. Πώς θα εξασφάλιζαν στους μεγαλέμπορους και στους βιομηχάνους να αγοράσουν φτηνά τα αγροτικά προϊόντα; Έπρεπε να επιδοτήσουν τον αγρότη. Στην ουσία ήταν επιδότηση των βιομηχάνων και των μεγαλεμπόρων. Αλλά αντί να τους τα δώσει άμεσα, τους τα έδινε μέσω της επιδότησης των αγροτών. Με ένα σμπάρο, δύο τρυγόνια. Και γινόταν η αντιλαϊκή, αντιαγροτική προσαρμογή και ένας κόσμος έτρεχε πίσω απ' το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία και ορκιζόταν στο όνομα της περίφημης ΕΟΚ.»

Με άλλα λόγια δεν φτάνει που μπούκωναν με επιδοτήσεις τους αγρότες για να τους αποκοιμίσουν, τους μπούκωναν ώστε να πληρώνονται οι βιομήχανοι και οι μεγαλέμποροι!

Ευτυχώς όμως αυτές οι αντιλαϊκές πολιτικές δεν μπορούν να προχωρήσουν άλλο. Όχι γιατί τις απεκάλυψε η κ. Παπαρήγα, αλλά γιατί μπήκε σε εφαρμογή το δεύτερο μέρος του σχεδίου: «Βεβαίως, αυτά έχουν "κοντά πόδια". Είμαι βέβαιη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αρχίσει σιγά-σιγά να βάζει τάξη σε αυτά. Διότι, αφού εξασφάλισε να περάσουν οι πολιτικές τους, να δημιουργηθεί θεσμικό πλαίσιο, να δημιουργηθούν συμπεριφορές και συνειδήσεις έτσι, τώρα έρχεται και λέει "για καθίστε, κύριοι, όχι "μαϊμούδες" προγράμματα, πραγματικά προγράμματα".»
Και δυστυχώς 7% του ελληνικού λαού ψήφισαν αυτό το άτομο για πρωθυπουργό στις τελευταίες εκλογές! Τώρα εγώ φυσικά θα ακουστώ ακραίος αν πω πως δεν μπορεί να υπάρχει λογικός άνθρωπος ο οποίος θα ξαναψήφίσει ΚΚΕ εαν διαβάσει αυτά τα οποία είπε η Παπαρήγα. Αλλά τι λέω, οι Έλληνες κομμουνιστές μπορεί ακόμη και να...ενισχύσουν την άποψη τους μετά απο αυτή την ομιλία.

Αγαπητή γιαγιά

Αγαπητή μου γιαγιά,Ξέρω πως κοιμάσαι με το ένα αυτί τεντωμένο για να ακούσεις πότε θα μπω στο μπάνιο και να πεταχτείς σαν ελατήριο να σβήσεις το θερμοσίφωνα.Δεν ξέρω πως το κάνεις. Έχεις βάλει κάποιο κύκλωμα στην πόρτα του μπάνιου και κάθε φορά που κλείνει η πόρτα σε ειδοποιεί το ακουστικό bluetooth που έχεις στο αυτί σου; Αλλιώς δεν εξηγείται το ότι δεν ακούς τίποτα άλλοβ παρά μόνο τον ήχο της πόρτας του μπάνιο που κλείνει.Θέλω όμως να σε ενημερώσω, όπως έχω πολλές φορές προσπαθήσει να το κάνω στο παρελθόν προφορικά, πως κανένας άνθρωπος δεν έχει πάθει ηλεκτροπληξία κάνοντας μπάνιο με αναμμένο θερμοσίφωνα.Και επειδή οι πιθανότητες να διαβάσεις αυτό που γράφω μέσω Internet είναι τόσο πιθανή όσο ο Καραμανλής να πει σημερα το βράδυ "Α γαμηθειτε όλοι σας, βαρέθηκα και παραιτούμαι, θα πάω να πραγματοποιήσω το παιδικό μου όνειρο που είναι να γύνω πλασιέ ξύλινων ομοιομάτων του Έρνεστ Χέμινγουεϊ στη Κούβα", είμαι σίγουρος πώς η γραπτή μου ενημέρωση θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα με την προφορική.
Ο εγγονός σου.

Αυτό θα πει να είσαι σωστός επαγγελματίας

Προσοχή στη λεζάντα!

"Δεν έχω πρόβλημα"

Έχετε παρατηρήσει πως η δική μας η γενιά όσο πάει και "δεν έχει πρόβλημα"; Τι ταινία να δούμε; Α, δεν έχω πρόβλημα. Έχει μια συναυλία εκεί.-Πάμε, δεν έχω πρόβλημα.Από το τι μουσική ακούμε μέχρι το τι θα φάμε, δεν έχουμε πρόβλημα. Δεν είμαστε επιλεκτικοί. Όλο και κάπου θα σκαλώνουμε βέβαια. Εγώ δεν ακούω bit και RNB, η Εύη δεν βλέπει πολεμικές ταινίες , ο Γκεγκας δεν τρώει αλάτι και κρέπες, αλλά σε γενικές γραμμές είμαστε εύκολοι.Τώρα είναι καλό αυτό;Ή μας δείχνει πως έχουμε γίνει άβουλοι και επιρρεπείς σε ότι μας πλασάρουν; Είτε προϊοντικά, είτε ιδεολογικά. ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ στις εκλογές; Δεν έχω πρόβλημα. Υπέρ της Δύσης ή της Ανατολής; Δεν έχω πρόβλημα. Star ή ΝΕΤ για ειδήσεις; Δεν έχω πρόβλημα.Αν οι επιλογές μας είναι αυτές που καθορίζουν αυτό που είμαστε, κι εμείς δεν έχουμε πρόβλημα με τη μία ή την άλλη επιλογή, τότε τι λέει αυτό για το ποιοί είμαστε;

Η αγορά και οι «επιτήδειοι»

Ολόκληρη η οικονομική επιστήμη είναι στην ουσία ένα νόμος. Αυτός της προσφοράς και της ζήτησης. Ο νόμος αυτός περιγράφει το αυτονόητο. Όταν η ζήτηση για ένα προϊόν είναι χαμηλή και η προσφορά υψηλή, η τιμή πέφτει. Ισχύει και το αντίστροφο. Όταν αυξάνεται η ζήτηση για οποιοδήποτε προϊόν και η προσφορά είναι σταθερή, η τιμή ανεβαίνει. Αυτός ο νόμος εφαρμόζεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης και για όλα τα αγαθά. Από τα έργα τέχνης που πουλά ο οίκος Σόθμπι στην Αγγλία μέχρι το πετρέλαιο που ζητούν οι αναδυόμενες οικονομίες της Νοτιοανατολικής Ασίας κι έχουν εκτινάξει τις τιμές στα ύψη.Μόνο στην Ελλάδα αυτός ο νόμος δεν ανήκει στη σφαίρα του αυτονόητου. Έτσι, άπαντες εκπλήσσονται (και συνήθως γκρινιάζουν στη τηλεόραση), γιατί η ντομάτα έχει 2 ευρώ το καταχείμωνο, ενώ το κουνουπίδι είναι πανάκριβο το καλοκαίρι. «Πω, πω ακρίβεια!», δηλώνουν. «Κάτι πρέπει να κάνει το κράτος».Η δεύτερη ένδειξη ότι ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης δεν είναι αυτονόητος στην Ελλάδα έχει να κάνει με τους «επιτήδειους της αγοράς», όπως με στόμφο και νόημα μας ζαλίζουν οι δημοσιογράφοι. Αυτοί, κατά την κοινώς παραδεκτή μυθολογία, εκμεταλλεύονται (άλλη κακή λέξη) διάφορες καταστάσεις για να κερδίζουν (αυτή κι αν είναι η πλέον ποινικοποιημένη λέξη) χρήματα.Έτσι, με αφορμή όπως θυμόμαστε τη γρίπη των πτηνών επέστρεψε στο λεξικό των δελτίων μας ο όρος «επιτήδειοι της αγοράς», οι οποίοι προέβησαν στο ανοσιούργημα να αυξήσουν τις τιμές του χοιρινού και άλλων κρεάτων, αφού ο κόσμος αποστρέφεται πλέον τα πουλερικά και προσφεύγει προς αυτού του τύπου τα κρέατα.Καταρχήν, πρέπει να πούμε ότι για να βρίσκεται κάποιος στην αγορά πρέπει να είναι «επιτήδειος». Πρέπει να βρίσκει την προσφορά και τη ζήτηση των προϊόντων και να επενδύει εκεί όπου υπάρχει το (μετά... συγχωρήσεως φυσικά) μεγαλύτερο κέρδος. Δεν μπορεί να έχει στόχο την ελαχιστοποίηση του κέρδους, ή ακόμη και τις ζημίες, για να ικανοποιηθεί ο λαϊκισμός της τηλεόρασης. Αν το κάνει αυτό, κλείνει το μαγαζί και γίνεται δημόσιος υπάλληλος.Δεύτερον, οι ίδιοι «επιτήδειοι» της αγοράς που αύξησαν τις τιμές των κρεάτων είναι σίγουρο πως μείωσαν τις τιμές των πουλερικών. Δεν το έκαναν, γιατί εκτός από «επιτήδειοι» είναι ταυτόχρονα και «φουκαράδες της αγοράς», αλλά επειδή κινδυνεύουν να τους μείνουν τα κρέατα και να καταλήξουν σε χωματερές χάνοντας χρήματα. Γι αυτούς, βέβαια, δεν ακούμε ποτέ τίποτε, ίσως επειδή στην Ελλάδα πιστεύουμε ότι προορισμός των επιχειρηματιών, από τον φουκαρά μαγαζάτορα μέχρι τον μεγαλομέτοχο εταιρειών, είναι να χάνουν χρήματα.Τρίτον. Όση «επιτηδειότητα» κι αν δείξουν διάφοροι στην αγορά το ταγκό χορεύεται με δύο. Αν δεν υπάρξει και η αντίστοιχη ζήτηση από την άλλη πλευρά, οι υψηλές τιμές των «επιτήδειων» δεν έχουν καμιά τύχη. Με άλλα λόγια, αν οι καταναλωτές θεωρήσουν τις τιμές υψηλές, η «επιτηδειότητα» πάει περίπατο και οι «επιτήδειοι» θα αναγκαστούν να ρίξουν τις τιμές.Υπάρχει διάχυτη η αντίληψη στη λαϊκή κουλτούρα, καθρέφτης της οποίας είναι η τηλεόραση, ότι η αγορά είναι από τη φύση της κάτι κακό. Το ζήτημα όμως είναι η ποινικοποίηση του κέρδους, διά του προσχήματος της υπερβολής. Είναι άλλο η δίωξη όσων εξαπατούν τον καταναλωτή (κλέβουν στο ζύγι, παραπλανούν με τη διαφήμιση κ.λπ.) ή δημιουργούν καρτέλ και μονοπώλια και διαφορετικό να ποινικοποιείται η ελεύθερη ανταλλαγή.Αν, δηλαδή, κάποιος θέλει να πουλήσει τις ντομάτες προς δέκα ευρώ το κιλό και βρει αγοραστές, τότε το κράτος δεν έχει κανένα λόγο να παρέμβει. Οι ίδιοι οι αγοραστές αποποινικοποιούν το υπερβολικό κέρδος του πωλητή, αφού προτιμούν το προϊόν του, εφόσον φυσικά δεν υπάρχει μονοπώλιο. Και μονοπώλιο στις ντομάτες τουλάχιστον στην Ελλάδα από όσο γνωρίζω δεν έχουμε. Εξ ου και η δαιμονολογία περί «επιτήδειων», «κερδοσκόπων», «αισχροκέρδειας», όροι οι οποίοι είμαι σίγουρος πως δεν πρέπει να υπάρχουνε άλλη γλώσσα. Γι αυτό ίσως δεν στεριώνει επιχειρηματική κουλτούρα στη χώρα. Ποιο παιδί θα ονειρευόταν να γίνει «επιτήδειος» ή «κερδοσκόπος»; Όλα δημόσιοι υπάλληλοι θέλουν να γίνουν.

Θεωρίες συνομωσίας για την 11η Σεπτεμβρίου

Οι οπαδοί των θεωριών συνομωσίας βρήκαν ένα απρόσμενο σύμμαχο χθες στη Βρετανία. Ο Μάικλ Μίτσερ, βουλευτής των Εργατικών –και μάλιστα πρώην υπουργός του Μπλερ– έγραψε ένα άρθρο στον «Γκάρτιαν» στο οποίο ισχυρίζεται ότι «οι αμερικανικές αρχές έκαναν ελάχιστα ή τίποτα για να προλάβουν τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου».Στο άρθρο ισχυρίζεται ότι μια έκθεση των μυστικών υπηρεσιών προειδοποιούσε από το 1999 ότι καμικάζι της Αλ Κάιντα θα μπορούσαν να οδηγήσουν ένα αεροσκάφος γεμάτο με εκρηκτικά να συντριβεί στο κτίριο του Πενταγώνου, στην έδρα της CIA ή στο Λευκό Οίκο. Διατυπώνει ερωτηματικά για τον τρόπο που αντέδρασαν οι ΗΠΑ το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου. «Η αμερικανική νομοθεσία απαιτεί όταν ένα αεροσκάφος βρεθεί σημαντικά εκτός πορείας να σταλούν μαχητικά αεροπλάνα για να διαπιστώσουν τι συμβαίνει. Δεν κινήθηκε ούτε ένα μαχητικό αεροπλάνο (...) μέχρι που το τρίτο αεροσκάφος χτύπησε το Πεντάγωνο στις 09:38 το πρωί. Γιατί;»
Η αλήθεια είναι πως αυτές οι θεωρίες κυκλοφορούν καιρό. Κάποιοι μάλιστα ισχυρίζονται ότι οι ίδιες οι αμερικανικές υπηρεσίες οργάνωσαν το μαζικό αυτό έγκλημα. Οι συνήθεις αντισημίτες βλέπουν πάλι Εβραίους. Υπήρξε κι ένας ανεκδιήγητος Γάλλος που ισχυρίστηκε ότι αεροπλάνο δεν έπεσε στο Πεντάγωνο.Η κοινή λογική όμως λέει άλλα. Μπορεί η 11η Σεπτεμβρίου να βόλεψε τους νεοσυντηρητικούς στην προώθηση της ατζέντας τους, δεν είναι δυνατόν όμως να οργανώθηκε απ’ αυτούς ή να αφέθηκε εσκεμμένα να εξελιχθεί. Κι αυτό γιατί μια τέτοια συνομωσία απαιτεί φοβερή οργάνωση με αφιονισμένα πιόνια σε όλη την αλυσίδα. Δηλαδή: ας υποθέσουμε ότι ο x Ντόναλντ Ράμσφελντ συλλαμβάνει το σατανικό σχέδιο της 11ης Σεπτεμβρίου. Είναι τόσο αφιονισμένος με τα σχέδια της αμερικανικής κυριαρχίας που δεν διστάζει να βάλει το κεφάλι του στον τορβά σκοτώνοντας 3.000 συμπολίτες του. Πρέπει να το αναθέσει σε κάποιους. Ας υποθέσουμε ότι κι αυτοί ανήκουν στο κλαμπ των αφιονισμένων. Δεν διστάζουν να ρισκάρουν την ζωή τους (διότι αν πάει κάτι στραβά και συλληφθούν, θα πάνε στην ηλεκτρική καρέκλα), την καριέρα τους, τα λεφτά τους, το ωραίο σπίτι στα προάστια που έχουν.Αυτοί οι κάποιοι χρειάζονται συνεργούς στον κρατικό μηχανισμό, δηλαδή απλούς δημοσίους υπαλλήλους. Από εκείνους που θα βγάλουν τη βίζα στους τρομοκράτες, μέχρι εκείνους που θα τις εγκρίνουν, μέχρι τους διοικητές των αεροπορικών βάσεων πέριξ της Ουάσιγκτον (για να μη σηκώσουν τα αεροπλάνα), μέχρι τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας που έχουν βάρδια σε 5-6 αεροδρόμια της ανατολικής ακτής. Όλοι αυτοί –μιλάμε για περί τους 100 ανθρώπους– θα ρίσκαραν τα πάντα ώστε να πετύχει το όραμα «Ράμσφελντ»; Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν 100 αφιονισμένοι στην δημόσια διοίκηση των ΗΠΑ. Πως συντονίστηκαν να είναι σε υπηρεσία αυτοί οι συγκεκριμένοι την ώρα μηδέν; Ένα τέτοιο σχέδιο απαιτεί και υποστηρικτικό μηχανισμό. Αν, για παράδειγμα, ένας διοικητής αεροπορικής βάσης γλιστρούσε το πρωί στο μπάνιο, τότε ο αξιωματικός υπηρεσίας στη βάση θα σήκωνε τα αεροπλάνα. Κι αυτός μες το κόλπο;Δεν υπάρχουν τέτοιου μεγέθους συνομωσίες, ειδικά όταν εμπλέκεται ο κρατικός μηχανισμός. Η αλήθεια είναι ότι οι Αμερικανοί ήξεραν πολλά και ασύνδετα. Αλλά υπάρχει κι εκεί η κλασσική δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία. Όταν κάποιοι του FBI έμαθαν ότι κάποιοι Aραβες έκαναν μαθήματα αεροπλοΐας, είπαν το κλασικό: «Ωχ αδελφέ...».

Η παράλογη μυθολογία

Όσοι διαβάζουν ΤΑ ΝΕΑ γνωρίζουν τον Αμερικανό αρθρογράφο Τόμας Φρίτνμαν, που είναι αρθρογράφος στους "New York Times". Λαχτάρησε ο άνθρωπος στο ταξίδι που κάνει αυτόν τον καιρό στον ισλαμικό κόσμο. Bρήκε μίσος αντί σκέψης, φανατισμό αντί λογικής. Bρήκε όμως και κάτι άλλο: «Aν έμαθα κάτι», γράφει, «από το ταξίδι μου στο Iσραήλ, στην Iορδανία, στο Nτουμπάϊ και την Iνδονησία, είναι το εξής απλό: χάρη στο διαδίκτυο και την δορυφορική τηλεόραση ο κόσμος ο κόσμος δικτυώνεται τεχνολογικά, αλλά όχι κοινωνικά, πολιτικά ή πολιτισμικά… H ενοποίηση (του κόσμου) σ’ αυτή τη φάση παράγει οργή αντί οτιδήποτε άλλου… Tο ψέμα ότι 4.000 Eβραίοι ειδοποιήθηκαν να μην πάνε στους δίδυμους πύργους στις 11 Σεπτεμβρίου διαδόθηκε πλήρως μέσω του διαδικτύου και έγινε βαθιά πίστη στον μουσουλμανικό κόσμο…»Tο ευτύχημα είναι ότι ο καλός αρθρογράφος δεν πέρασε και από τα μέρη μας, για να δει πόσοι παράλογοι μύθοι όχι απλώς επιβιώνουν στον πληθυσμό, αλλά αναπαράγονται με κάθε ευκαιρία. Tο πρόβλημα με αυτούς τους μύθους δεν είναι το ψέμα που κουβαλούν, αλλά ο παραλογισμός τους. Για παράδειγμα: είναι διαφορετικό πράγμα να πιστέψεις κάποιον που λέει ότι ο Xένρι Kίσινγκερ μισεί την Eλλάδα για τους χ ή ψ λόγους. Mπορεί να την μισεί, μπορεί και όχι –αν κι άνθρωποι σε τέτοιες θέσεις δεν αγαπούν ούτε μισούν. Aπλώς, προωθούν συμφέροντα. Eίναι, όμως, εντελώς διαφορετικό πράγμα να πιστέψεις ότι ο πρώην υπουργός των Eξωτερικών των HΠA θα μπορούσε δημόσια να πει: «O ελληνικός λαός είναι ατίθασος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες… να πλήξουμε την γλώσσα, την θρησκεία…». Tο πρώτο λογικό ερώτημα σε ένα τέτοιο ισχυρισμό είναι: «Pε παιδιά, ο Kίσιγκερ δεν ασχολήθηκε ποτέ με τους λαούς, αλλά μόνο με κυβερνήσεις. Kάτι πραξικοπήματα οργάνωνε, ο άνθρωπος! Eισβολές σε τρίτες χώρες, τέτοια πράγματα» Aλλά ακόμη κι αν μας περιποιούσε τιμή να ασχοληθεί ειδικά μ’ εμάς, θα ήταν τόσο ανόητος να το πει; Διότι ο Xένρι Kίσιγκερ, εγκληματίας ήταν. Ηλίθιος δεν είναι…Kι όμως! Aυτό το παράλογο ψέμα έγινε πεποίθηση χιλιάδων Eλλήνων. Xειρότερα: το υιοθέτησαν κι έγραψαν περί αυτού έγκριτοι αρθρογράφοι, θεωρούμενοι λόγιοι, πανεπιστημιακοί, εφημερίδες περιοδικά κ.λ.π. Παρά δε το γεγονός ότι κανείς δεν απαντά που και πότε «το είπε», συνεχίζει να ανακυκλώνεται, προς δόξαν των απογόνων εκείνων που ανακάλυψαν τον ορθό λόγο...

Της πατρίδος τους η σημαία (Άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη)

Eνα γνωστό από το παρελθόν χάπενινγκ διοργάνωσε η συνδικαλιστική παράταξη του ΚΚΕ έξωθεν του δημαρχείου Αθήνας. Στόχος, η διαμαρτυρία για την επίσκεψη του Αμερικανού πρέσβη κ. Τσάρλς Ρις στον δήμαρχο Αθηναίων κ. Νικήτα Κακλαμάνη.Στο πλαίσιο αυτού του χάπενινγκ κάποιοι από τους 200 περίπου διαδηλωτές κατέβασαν την αμερικανική σημαία από το δημαρχείο της Αθήνας και την έκαψαν. Αυτήν την πράξη το ΚΚΕ, μάλλον, την θεωρεί κάτι σαν έθιμο και γι αυτό εξεπλάγη όταν τα ΜΑΤ επιτέθηκαν κατά των διαδηλωτών και φυσικά κατήγγειλε την κυβέρνηση.Το πρόβλημα όμως είναι πως η πράξη ήταν παράνομη, κάτι που προφανώς για το ΚΚΕ αποτελεί λεπτομέρεια και δη του αστικού κράτους. Ηταν παράνομη και η κλοπή της σημαίας από το δημαρχείο και το κάψιμό της.Τουλάχιστον, αυτό αναφέρει ο ποινικός κώδικας που νομίζαμε ότι ισχύει σ αυτή τη χώρα.Βεβαίως ο νόμος που απαγορεύει το κάψιμο μιας σημαίας είναι αντιδημοκρατικός. Στην ουσία ποινικοποιεί μια μορφή έκφρασης. Η σημαία οποιασδήποτε χώρας είναι σύμβολο. Μπορεί να συμβολίζει τον λαό, όπως επέμεινε από ένα τηλεπαράθυρο ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας κ. Νίκος Γεωργιάδης, μπορεί να συμβολίζει κι ένα κράτος, όπως νομίζει το ΚΚΕ. Μπορεί ακόμη να συμβολίζει αυτοπροσώπως τον Μπους και τα εγκλήματα στο Ιράκ όπως επιχειρηματολόγησε στα ίδια τηλεπαράθυρα η κ. Λιάνα Κανέλλη.Ο, τι και να βλέπει κάποιος στο πανί είναι στο επίπεδο του συμβολικού. Γι αυτό κάποιος μπορεί να αναρτήσει μια σημαία, μπορεί να τη φιλήσει, μπορεί να την προσκυνήσει, μπορεί και να την κάψει. Η χρήση μιας σημαίας δεν μπορεί να έχει διττό ρόλο: δεν μπορεί να έχει μια συμβολική χρήση και κάποια άλλη χρήση να έχει ως αποτέλεσμα πραγματικές επιπτώσεις στο άτομο (π. χ. φυλάκιση).Ετσι λοιπόν, ασχέτως αν το κάψιμο των συμβόλων προσβάλλει κάποιους, ασχέτως αν δεν πρέπει να γίνεται για λόγους ευπρέπειας, ένα μέλος του ΚΚΕ πρέπει να έχει το δικαίωμα να καίει την αμερικανική σημαία. Η πράξη αυτή είναι μέρος της ελευθερίας έκφρασης που πρέπει να υπάρχει σε μια δημοκρατική πολιτεία.Αυτή εξάλλου είναι και η άποψη του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ. Σε μια ιστορική απόφαση (Texas v. Johnson, 491 U. S. 397, 1989) αναίρεσε την καταδίκη ενός πολίτη ο οποίος έκαψε δημόσια την αμερικανική σημαία, διότι «το κάψιμο της σημαίας αποτελεί έκφραση... και η βασική αρχή της Πρώτης Τροπολογίας του Αμερικανικού Συντάγματος είναι ότι το κράτος δεν πρέπει να απαγορεύει κάποια μορφή έκφρασης επειδή η κοινωνία τη θεωρεί προσβλητική ή διαφωνεί μ'αυτήν».Η διαφορά όμως των Αμερικανών ακτιβιστών με τους εγχώριους παλικαράδες του ΠΑΜΕ είναι ότι οι πρώτοι πάλεψαν με πολιτικά μέσα και άλλαξαν έναν αντιδημοκρατικό νόμο. Εφτασαν την υπόθεση στο Ανώτατο Δικαστήριο και κατοχύρωσαν για όλους τους πολίτες το δικαίωμα να εκφράζονται με αυτόν τον (ακραίο έστω) τρόπο. Δούλεψαν πολιτικά και πέτυχαν κάτι καλό για την κοινωνία.Στην Ελλάδα κυριαρχεί το δόγμα της «τζάμπα επανάστασης». Τα κόμματα και τα γκρουπούσκουκλα της Αριστεράς δεν παλεύουν να αλλάξουν ό, τι (τέλος πάντων) θεωρούν κακό, αντιδημοκρατικό, καπιταλιστικό, νεοφιλελεύθερο κ.λπ. Προτιμούν τα χάπενινγκ και δη αδαπάνως. Αν τεθεί θέμα εφαρμογής του νόμου σκούζουν ότι ποινικοποιείται η ελεύθερη έκφραση -η οποία, ειρρήσθω εν παρόδω, είναι έτσι κι αλλιώς ποινικοποιημένη αφού υπάρχει σχετικός νόμος που προβλέπει φυλάκιση για το θέμα.Και το ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι ένα: αυτή η πρακτική της «τζάμπα επανάστασης» είναι προϊόν σύγχυσης ή απλής υποκρισίας;

Όταν τα άκρα ενώνονται

Η τελευταία δημοσκόπηση που βγήκε στη δημοσιότητα επιβεβαιώνει ένα σταθερό εύρημα όλων των τελευταίων δημοσκοπήσεων. Οτι αργά αλλά σταθερά ενισχύονται τα ακραία ρεύματα στην ελληνική πολιτική. Το KKE, ο ΛΑΟΣ και ο Συνασπισμός υπερβαίνουν αθροιστικά το 13%, ενώ άλλες δημοσκοπήσεις τα έχουν καταγράψει να πλησιάζουν ακόμη και το 15%. Τα ακραία ρεύματα διευρύνουν αριθμητικά την επιρροή τους, τη στιγμή που υιοθετούν μια όλο και πιο ακραία ρητορική. Με άλλα λόγια, είναι η πρώτη φορά από το 1974 που η άκρα Δεξιά και η άκρα Αριστερά είναι ταυτοχρόνως και τόσο ακραίες και τόσο υπαρκτές.
Οσο και αν φαίνεται περίεργο, η ρητορική που ανέπτυξε το KKE στην Ελλάδα δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες καταγράφεται ένα αντιευρωπαϊκό ρεύμα με μεγαλύτερη ή μικρότερη απήχηση. Ο «ευρωσκεπτικισμός» έχει εξελιχθεί σε «ευρωαρνητισμό». Ακόμη και αν η ρητορική είναι κοινή, αυτό το ρεύμα αρνητισμού δεν έχει κοινή προέλευση. Εθνικιστές παλαιάς κοπής συγχρωνίζονται με κομμουνιστές πεισματικής ακινησίας, ακροδεξιοί με ακροαριστερούς, υπολείμματα του ναζισμού με κατάλοιπα του μπολσεβικισμού, νοσταλγοί της Γιάλτας με νοσταλγούς της «μητέρας πατρίδας», συμπλεγματικοί ξενόφοβοι με χυδαίους λαϊκιστές.Νομίζω ότι τα δύο άκρα στην Ελλάδα, η Άκρα Αριστερά και η Άκρα Δεξιά έχουν τρία κοινά σημεία αναφοράς.
Πρώτον, στην καλλιέργεια μιας ψευδοεθνικής περηφάνιας. Αντιαμερικανισμός, αντιδυτικισμός, καλυμμένος (ακόμη...) αντιευρωπαϊσμός καταλήγουν στο σταθερό συμπέρασμα ότι εμείς οι Ελληνες δεν είμαστε απλώς μοναδικοί αλλά και λεβέντες και καραμπουζουκλήδες. Ακόμη προσάπτουν στον Σημίτη ότι ευχαρίστησε τους Αμερικανούς επειδή εμπόδισαν μια σύγκρουση με την Τουρκία. Ενώ κανονικά θα έπρεπε να τους βρίσει τη μάνα και τον πατέρα
Δεύτερον, στην ανάπτυξη ενός κοινωνικού σκοταδισμού. Θρησκοληψία, παραδοσιοκρατία, μαγκιά, άρνηση της νεωτερικότητας, ενοχοποίηση της διαφοράς, συνωμοσιολογία. H ομοφυλοφιλία έγινε «κουσούρι». Ακόμη και τα ανθρώπινα δικαιώματα δέχθηκαν την άγρια επίθεση του Αρχιεπισκόπου υπό τα χειροκροτήματα (υποθέτω) του KKE.
Τρίτον, στην ενοχοποίηση της ευημερίας και της επιχειρηματικότητας. H «αντιπλουτοκρατική» ρητορική στη σημερινή Ελλάδα θυμίζει Σοβιετική Ενωση. H κοινωνική ανέλιξη θεωρείται εξ ορισμού αμφιλεγόμενη διαδικασία, η εργασιακή ηθική αποτελεί έγκλημα δωσιλογισμού, η ανταγωνιστικότητα είναι παράπτωμα, ο επιχειρηματίας καθίσταται συνώνυμο του λαμόγιου και ο πλούτος, της κομπίνας. Ούτε μία ξένη επένδυση δεν γίνεται, για τον απλούστατο λόγο ότι ο κόσμος δεν γουστάρει τις επενδύσεις, πόσο μάλλον όταν είναι ξένες. Οποιες ήλθαν, τις έδιωξαν.
Εδώ εντοπίζεται η μεγάλη επιτυχία των ακραίων ρευμάτων: σε πολλά σημεία, η ρητορική τους όχι μόνο δεν φαντάζει ακραία αλλά εκφράζει την κυρίαρχη αντίληψη της ελληνικής κοινωνίας. Τη χειρότερη κριτική του εκσυγχρονισμού δεν την έχουν κάνει το KKE ή τίποτε παραεκκλησιαστικές οργανώσεις αλλά διάφοροι ανεγκέφαλοι τραμπάκουλες του ίδιου του ΠαΣοΚ και της ΝΔ, όπως ο Σπυριούνης, ο Τσοχατζόπουλος και ο Καμένος.
Κάπως έτσι, η άκρα Δεξιά και η άκρα Αριστερά κολυμπούν στην ελληνική κοινωνία σαν τα ψάρια στο νερό. H πραγματική επιρροή τους ήταν απλώς υποτιμημένη επειδή ως τώρα οι μεγάλες πολιτικές παρατάξεις υιοθετούσαν ένα μέρος της ρητορικής τους. Οσο περισσότερο όμως διαφοροποιούνται από τις βασικές συντεταγμένες του ευρωπαϊκού συστήματος τόσο πιο αποτελεσματικά διεκδικούν μια μερίδα των οπαδών τους. Και αυτό γίνεται ιδιαίτερα εμφανές με τη στάση τους απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ούτε καν η συνεργασία μεταξύ ακραίων ρευμάτων δεν είναι κάτι καινούριο. Στη σημερινή Γαλλία, ακροδεξιοί του Λεπέν, συντηρητικοί εθνικιστές, νεοναζιστές και νεοφασίστες, καθολικοί φονταμενταλιστές και συντηρητικοί εθνικιστές καταψήφισαν το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα χέρι χέρι με τους κομμουνιστές, τους τροτσκιστές, τους «αντι-γκλόμπαλ» και κάτι στόκους σοσιαλιστές σαν αυτούς που έχει και το ΠαΣοΚ.
Ο καθένας από αυτούς διεκδικεί ασφαλώς μια νομιμοποίηση των απόψεών του αλλά ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πως όλοι μαζί λένε περίπου τα ίδια πράγματα, έχουν τους ίδιους στόχους και προτείνουν το ίδιο εφιαλτικό σχέδιο. Το σχέδιο μιας κοινωνίας κλειστής, οχυρωμένης, και αναλλοίωτης. Μια κοινωνία που ούτε θα αλλάζει ούτε θα κινείται. Μια κοινωνία αγκιστρωμένη στο παρελθόν - ένδοξο για τους μεν, ασφαλές για τους άλλους. Μια κοινωνία που οι απόψεις θα είναι "ελεγχόμενες" και η αλήθεια θα είναι μόνο αυτό που λέμε "εμείς".Το όνειρο της Αλέκας, του Αλέκου και του Καρατζαφέρη.
Προφανώς, η σημερινή Ευρώπη δεν είναι επίγειος παράδεισος. Είναι όμως μια ήπειρος που έχει διασφαλίσει τα στοιχειώδη: τη δημοκρατία, την ευημερία, τον πλουραλισμό, το κράτος δικαίου, την κοινωνική αλληλεγγύη. Ευτυχώς, δεν έχει καμία σχέση με το Τρίτο Ράιχ, τη Νέα Ρώμη ή τη Σοβιετική Ενωση. Ευτυχώς, άφησε πίσω της τον αιματοβαμμένο 20ό αιώνα κλείνοντας τον τελευταίο ανοιχτό λογαριασμό με τον ολοκληρωτισμό όταν κατέρρευσε το Τείχος του Βερολίνου και τα καθεστώτα που προστάτευε. Ευτυχώς, είναι μια ήπειρος χτισμένη στη νεωτερικότητα και ανοιχτή στον σύγχρονο κόσμο. Ευτυχώς, δηλαδή, η Ευρώπη δεν έχει καμία σχέση με αυτό που περιγράφει η Αλέκα Παπαρήγα και οι φίλοι της - και οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, έκαναν την πάπια όταν ευημερούσε το Γκουλάγκ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Για να μη χάσουμε το μέτρο των πραγμάτων. Και για να μη φανταστούμε ούτε στιγμή ότι ξαφνικά η Ευρώπη γέμισε από νεοναζιστές, φασίστες, ρατσιστές, ξενόφοβους και παλαιοκομμουνιστές.

20 πράγματα για μένα

1. Δεν έχω ιδέα από ελληνική Γεωγραφία. Άμα δεν είσαι από Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Κρήτη, Ροδόπολι Σερρών, Σαμοθράκη ή Αξιούπολη, λυπάμαι αλλά δεν ξέρω πού πέφτεις.
2.Δε μ' αρέσει το χαβιάρι, τα στρείδια, τα μύδια, το φουά γκρα, τα σαλιγκάρια και άλλα ακριβά φαγητά.
3. Είμαι κατά το ήμισυ Πόντιος. Από τη μεριά του μπαμπά μου.
4. Μ'αρέσει ο Νίκος Δήμου.
5. Κάποτε ξέχασα να ταΐσω μια γάτα για 4 μέρες. Η γάτα, περιέργως, έζησε.
6. Είμαι της άποψης πως όλα πρέπει να τα δοκιμάσουμε έστω και μια φορά
7.Δε μ' αρέσει να μιλάω στο τηλέφωνο, αλλά ιδιαίτερα στο κινητό.
8.Δεν μ' αρέσει η ποίηση(εκτός του Καβάφη και του Ουόλτ Ουίτμαν). Ίσως επειδή δεν την καταλαβαίνω
9. Δεν ενδιαφέρομαι να προσπαθήσω να πείσω κανένα και για τίποτα. Θες να είσαι ναζί, ρατσιστής και Deutschland uber alles; Με γειά σου με χαρά σου. Η ελευθερία σου όμως τελειώνει εκεί που αρχίζει η δικιά μου και άμα υπερβείς το όριο, τη γάμησες.
10. Δε μ' αρέσουν τα μεγάλα clubs. Προτιμώ τα μπαράκια που έχουν κάτι να πουν.
11. Μ' αρέσουν τα σκυλιά, αλλά δε θα χαιδέψω ποτέ ένα αδέσποτο
12.Δεν πιστεύω σε καμία θρησκεία, θεότητα ή ανώτερο άυλο ον
13.Επίσης δεν πιστεύω στη μετενσάρκωση, την αναγέννηση, την αθανασία της ψυχής
14.Μου τη σπάει τρομερά να με ρωτάνε πώς θα βρούνε το τάδε mp3, πώς θα αντιγράψουν ένα CD, πώς θα εγκαταστήσουν έναν εκτυπωτή, πώς θα περάσουν δίκτυο κ.ο.κ. Εγώ μπορώ να ρωτάω τους άλλους.
15. Δεν πίνω ούζο, ρακή, τσίπουρο και άλλα παρόμοια
16. Θεωρώ πως ο πιο έξυπνος άνθρωπος στον κόσμο είναι ο Woody Allen
17. Ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που εαν τον έβλεπα απο κοντά δεν θα μπορούσα ούτε να αναπνεύσω είναι ο Michel Jordan
18. Δεν καπνίζω. Δεν μου προσφέρει τίποτα και μου βρωμάει.
19. Μ' αρέσουν τα άσπρα δόντια σε μια γυναίκα. Ακόμα περισσότερο όμως μ' αρέσει ένα στραβό δοντάκι μέσα σ' όλα, για νάζι
20. Είμαι ορθολογιστής σε σημείο που σπάω νεύρα

Ακόμα πιο Νέα Δημοκρατία

Μετά τη λαϊκή αντίδραση κατά του νομοσχεδίου περί των εργασιακών σχέσεων, το κυβερνών κόμμα αποφάσισε να αλλάξει το λογότυπό του, προκειμένου αυτό να αντικατοπτρίζει καλύτερα το δημόσιο αίσθημα.Ανέθεσε λοιπόν σε μια διαφημιστική εταιρία να κάνει γκάλοπ για να συγκεντρώσει τις γνώμες του κόσμου. Μετά από 2.192 τηλεφωνικά interviews σε ισάριθμους κοινωνικά ευαισθητοποιημένους συμπολίτες μας, η διαφημιστική εταιρία παρουσίασε την πρότασή της στο γενικό γραμματέα του κόμματος.Χάρη στα κοννέ μου με τη διαφημιστική, κατάφερα να εξασφαλίσω και να σας παρουσιάσω την πρότασή τους.

Αριστερές φαντασιώσεις (άρθρο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου)

Πανηγύρισαν τα ελληνικά αριστερά φερέφωνα με την υποτιθέμενη επιτυχία του ανορθόδοξου Προέδρου της Βολιβίας να κατατροπώσει τις «πετρελαϊκές εταιρίες» που δουλεύουν στη χώρα του και να συμφωνήσουν στους αυστηρούς του όρους. Εν τούτοις, όπως συνήθως συμβαίνει στην Ελλάδα με τα ρεπορτάζ που αφορούν σε αντι-καπιταλιστικά και αντι-δυτικά επιτεύγματα, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Κατ’ αρχήν, η Βολιβία κυρίως παράγει φυσικό αέριο και όχι τόσο πετρέλαιο. Άρα η συμφωνία με τις διάφορες διεθνείς εταιρίες αφορά κυρίως εταιρίες παραγωγής και εξαγωγής φυσικού αερίου και όχι τόσο πετρελαίου. Από τις μεγάλες διεθνείς πετρελαϊκές εταιρίες στην υπόθεση της Βολιβίας εμπλέκεται μοναχά η Γαλλική Total και καμία αμερικανική από τις λεγόμενες επτά αδελφές. Άρα την (πολύ μικρή) Βολιβιανή πετρελαϊκή αγορά «εκμεταλλευόταν», σύμφωνα με τις αντιλήψεις του καινούργιου ήρωα τη Αριστεράς Βολιβιανού Προέδρου Μοράλες, μία εκπρόσωπος του Γαλλικού - κοινωνικά ευαίσθητου, υποτίθεται - οικονομικού μοντέλου!! Καθ΄ όσον αφορά το φυσικό αέριο η συμφωνία καθορίζει πως η κρατική εταιρία Yacimientos Petroliferos Fiscales Bolivianos (YPFB) αναλαμβάνει την ιδιοκτησία αλλά και την πώληση όλων των κοιτασμάτων φυσικού αερίου της χώρας ενώ οι ξένες εταιρίες που μέχρι πρότινος τα είχαν στα χέρια τους μετατρέπονται σε απλούς συμβαλλόμενους – αγοραστές της κρατικής εταιρίας. Η κρατική εταιρία λοιπόν θα πληρώνει στο κράτος τώρα τα ποσοστά που του ανήκουν από τις πωλήσεις φυσικού αερίου καθώς και αποζημιώσεις προς τις ξένες εταιρίες για ό,τι μέχρι σήμερα είχαν κάνει σε έργα υποδομής, «Θαύμα, αυτό θα πει εθνική ανεξαρτησία!» θα αναφωνούσαν οι εχθροί της παγκοσμιοποίησης και οπαδοί του κρατικού ελέγχου της οικονομίας. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά. Έχουν αρκετά περίπλοκη συνέχεια. Κι εκεί στα ψιλά γράμματα είναι που γράφεται συνήθως η ιστορία… Η Βολιβία παράγει περίπου 11 δισεκ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου τον χρόνο. Από αυτά εσωτερικά δεν μπορεί να καταναλώσει παραπάνω από 2 δκμ. Τα υπόλοιπα εξάγονται και συνιστούν την ουσία του εισοδήματος της χώρας. Ποιος θα αγοράζει το αέριο της Βολιβίας τώρα; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό καθορίζει και το αν η χώρα οδηγείται σε ανάπτυξη η κατάρρευση.Ένας βασικός πελάτης της Βολιβίας ήταν, μέχρι τώρα τουλάχιστον, η Αργεντινή. Όμως για να συνεχισθεί η συνεργασία και να υλοποιηθεί μια πρόσφατη συμφωνία ανάμεσα στις δύο χώρες για εξαγωγή στην Αργεντινή μέχρι το έτος 2010 μεγάλων ποσοτήτων φυσικού αερίου θα πρέπει να κατασκευασθεί ένας μεγαλύτερης χωρητικότητας από τον σημερινό αγωγός που θα συνδέει τις δύο χώρες. Το κόστος του θα πλησιάσει τα 1 δις. δολ. Η Αργεντινή όμως έχει και δικό της αέριο. Που με τα πρόσφατα οικονομικά της προβλήματα έμεινε ανεκμετάλλευτο. Τώρα λοιπόν που και η δική της εθνική εταιρία βρέθηκε, μετά την νέα συμφωνία, εκτός Βολιβίας σκέφτεται την χρησιμοποίηση των χρημάτων αυτών για τις δικές της υποδομές. Κι όχι για τον νέο αγωγό με την Βολιβία. Ο άλλος μεγάλος πελάτης για το φυσικό αέριο της Βολιβίας είναι η Βραζιλία. Που όμως, με την κρατική της εταιρία Petrοleo Brasileiro (Petrobras), βρέθηκε μετά την συμφωνία εκτός Βολιβίας. Δίχως τα δικαιώματα που είχε στους φυσικούς πόρους της Βολιβίας, η Petrobras δεν συμφώνησε στις νέες τιμές που απαιτεί η YPFB. Η Βραζιλιάνικη εταιρία, και η σοσιαλιστική κυβέρνηση του κ. Λούλα που βρίσκεται πίσω της, είναι εξαιρετικά ενοχλημένη με το γεγονός πως οι μεγάλες της επενδύσεις στην Βολιβία εθνικοποιήθηκαν. Μια και είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας φυσικού αερίου από την Βολιβία φορτώνεται και με το μεγαλύτερο οικονομικό βάρος των νέων μέτρων του κ. Μοράλες. Ο Πρόεδρος Λούλα μπορεί να είναι σοσιαλιστής, κορόιδο όμως δεν είναι. Γιατί να πληρώσει τόσα λεφτά όταν με σημαντικά λιγότερα μπορεί να απεξαρτοποιηθεί από το αέριο του κ. Μοράλες; Μοναχά μικρές καινούργιες βιοτεχνίες πλαστικών στη Βραζιλία έχουν ανάγκη απόλυτη το φυσικό αέριο. Όλες οι άλλες επιχειρήσεις και ο ηλεκτρισμός στη Βραζιλία στηρίζεται στο πετρέλαιο και σε μεγάλα υδροηλεκτρικά έργα. Και ο κ. Λούλα γνωρίζει πως όσο μεγαλύτερες και περισσότερες γίνουν αυτές οι μικρές εταιρίες πλαστικών τόσο μεγαλύτερη θα είναι η εξάρτηση στο μέλλον της οικονομίας της χώρας του από εισαγόμενο αέριο. Καλύτερη λοιπόν θα είναι μια λύση περιορισμένου κοινωνικού κόστους σήμερα – και κάποια νέα υδροηλεκτρικά φράγματα - από την πλήρη εξάρτηση από τις διαθέσεις της Λα Πάζ (πρωτεύουσας της Βολιβίας) στο μέλλον. Η Βραζιλία συζητά σοβαρά πλέον την σταδιακή διακοπή των εισαγωγών αερίου από την Βολιβία!Με την Αργεντινή να αναζητά άλλες λύσεις και να εισάγει προσωρινά πολύ λιγότερες ποσότητες από τα πρόσφατα συμφωνημένα και την Βραζιλία να ψάχνει για άλλες λύσεις το ερώτημα είναι σε ποιόν θα πουλάει πλέον αέριο η Βολιβία; Από πού θα προκύψει το εισόδημα που τόση ανάγκη έχει για την χώρα του ο κ. Μοράλες; Μήπως η κατάρρευση και η φτώχεια θα είναι το τελικό αποτέλεσμα για την χώρα του και τον λαό του των έργων του νέου ήρωα της ανά τον κόσμο Αριστεράς;

Εγκληματική υποχωρητικότητα απέναντι στους μουσουλμάνους

Μου προκάλεσε αισθήματα οργής κι αηδίας η ανταπόκριση ενός δημοσιογράφου μεγάλης αθηναϊκής πολιτικής εφημερίδας από τις Βρυξέλλες. Ο έγκυρος κατά τα άλλα ανταποκριτής άσκησε κριτική στην κυβέρνηση της Δανίας και στις ευρωπαϊκές πολιτικές αρχές γενικά διότι απέφυγαν να ζητήσουν συγγνώμη από τους μουσουλμάνους για τα σκίτσα του Μωάμεθ. Επειδή δηλαδή η κουλτούρα των λαών της Μέσης Ανατολής και περιοχών της Νότιας Ασίας προϋποθέτει ορισμένες συμπεριφορές αρκετοί ταγοί (πολιτικοί και δημοσιογραφικοί) της Δύσης εκτιμούν πως οι ευρωπαίοι οφείλουν να αλλάξουν την δική τους. Επειδή οι μουσουλμάνοι αρνούνται να δεχθούν την απεικόνιση ιερών συμβόλων και προσώπων θα πρέπει να υποχρεωθούν και οι Δυτικοί χριστιανοί να αποφεύγουν τις σχετικές απεικονίσεις. Με άλλα λόγια, κανένας δυστυχώς δεν υποστηρίζει πως οι κουλτούρες θα πρέπει να παραμείνουν προσηλωμένες στις ιδιαίτερες δικές τους αξίες, μέσα όμως στον χώρο της επιμέρους γεωγραφικής τους εφαρμογής. Αλλά πως οι μουσουλμανικές αξίες οφείλουν να γίνονται σεβαστές και μέσα στις χριστιανικές κοινωνίες. Χωρίς όμως υποχρεωτικά να ισχύει και το αντίστροφο. Δηλ. μουσουλμάνοι στη Δύση μπορούν να εμφανίζονται με ενδυματολογικές επιλογές που ενοχλούν την δυτική κουλτούρα ενώ αντίστοιχα οι δυτικοί οφείλουν να ακολουθούν τον μουσουλμανικό κώδικα ενδυμασίας όταν βρίσκονται σε χώρες όπου κυριαρχεί το Ισλάμ. Η επιλογή της υποχωρητικότητας δηλαδή επιβάλλει την ανοχή κάθε είδους ισλαμικών προκλήσεων σε βάρος των κυρίαρχων αξιών που επικρατούν στις δυτικές κοινωνίες.Μου είναι δύσκολο να καταλάβω την λογική της αποδοχής των επιμέρους ευαισθησιών μιας άλλης κουλτούρας που όμως παρεμποδίζει την δική μου κουλτούρα, στον δικό της φυσικό χώρο – στα εδάφη της Ευρώπης δηλαδή, από το να εκδηλώνεται ανεμπόδιστα. Θα θυσιάσουμε δηλαδή αιώνες αγώνων για την επικράτηση των αρχών του ευρωπαϊκού διαφωτισμού λόγω ενόχλησης κάποιων μουλάδων της μουσουλμανικής ανατολής!! Αυτού του είδους η απαράδεκτη υποχωρητικότητα είναι σίγουρο πως δεν πρόκειται να οδηγήσει σε κάποια τελικά θετικά αποτελέσματα. Μου είναι αδύνατο να πιστέψω πως ευρωπαίοι πολίτες, διανοούμενοι και πολιτικοί ηγέτες θα σκύψουν το κεφάλι αποδεχόμενοι τις εξαλλοσύνες ενός οπισθοδρομικού πλήθους φανατικών. Οι Δανοί δημοσιογράφοι αποφάσισαν να προβάλουν κάποια σκίτσα που κατά τη γνώμη τους απεικονίζουν χιουμοριστικά την παραδοξότητα του θρησκευτικού φανατισμού και την αποβλάκωση στην οποία οδηγεί το εγκληματικό – φυλετικό εν πολλοίς – μίσος. Κι’ έδειξαν τον προφήτη σε στιγμές καθημερινότητας και σε κινήσεις πολιτικού συμβολισμού. Τα σκίτσα δεν είναι κακόγουστα όπως πολλοί απολογητές της υποχωρητικότητας φρόντισαν να μας πληροφορήσουν. Δεν είναι ούτε καλύτερα αλλά σίγουρα ούτε και χειρότερα από αυτά που συχνά βλέπουμε σε λογής έντυπα και ηλεκτρονικές σελίδες. Το ζήτημα δεν βρίσκεται όμως στην ποιότητά τους. Η ουσία έχει να κάνει με το δικαίωμα του οποιουδήποτε στη Δύση να μπορεί να σατιρίζει- έστω και να γελοιοποιεί – ακόμη και τον Μωάμεθ. Όποιος διαφωνεί δεν διαβάζει την σχετική εφημερίδα. Δεν καιει πρεσβείες, δεν απειλεί ζωές και δεν κηρύσσει φονικές εκστρατείες. Η υποχωρητικότητα έχει τα όριά της. Όπως και η πολιτική της ανοχής. Για να υπάρξει ειρήνη ανάμεσα στον Χριστιανισμό και το Ισλάμ πρέπει ο καθένας να καταλάβει πως οφείλει να σέβεται τις ευαισθησίες και τις επιλογές του άλλου. Κι ανάμεσα σ’ αυτές είναι και οι κυρίαρχες πολιτιστικές αξίες της κάθε κουλτούρας. Οι μουσουλμάνοι δεν ανέχονται τις ιερές απεικονίσεις. Κανένας δυτικός δεν πρόκειται να προσβάλει αυτές τις ευαισθησίες μέσα σε μια μουσουλμανική χώρα. Οι Δυτικοί όμως λατρεύουν την ελευθερία της έκφρασης. Κι αυτή κανένας δεν μπορεί να τους την περιορίσει μέσα στις δυτικές κοινωνίες. Αν αυτές οι αρχές δεν γίνουν αμοιβαία αποδεκτές τότε μπαίνουμε σε δρόμους αδιέξοδους κι επικίνδυνους. Ο πόλεμος των πολιτισμών που τότε θα ξεσπάσει δεν θα έχει προκληθεί με ευθύνη της Δύσης.

Οι Έλληνες και η Αμερική

Με αφορμή την ντροπιαστική για την εικόνα της χώρας πράξη ορισμένων διαδηλωτών πριν απο μια εβδομάδα να κάψουν μια αμερικάνικη σημαία έξω απο την πρεσβεία, θα ήθελα να ασχοληθώ με τον αντιαμερικανισμό που διαπνέει την ελληνική κοιμωνία. Ένα ερώτημα που δεν μπορεί εύκολα να απαντηθεί είναι για ποιο λόγο οι Έλληνες εμφανίζονται σε όλες τις ευρωπαϊκές μετρήσεις ως οι πιο "αντιαμερικάνοι" απο όλους τους υπόλοιπους. Μια εύκολη απάντηση είναι πως ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα παραμένει στενά συνδεδεμένος με τα αριστερά σύνδρομα. Για τους οπαδούς της αγιάτρευτης πρόσδεσης με το παρελθόν και τους ξεχασμένους παράδεισους που υποσχόταν ο Μαρξ και η δυσφημισμένη πιά Σοβιετική Ένωση, οι Αμερικανοί εκπροσωπούν την αιτία της κακοδαιμονίας τους. Στην ρωμαλέα τους οικονομία οφείλεται η κατάρρευση όχι μόνο του σοβιετικού προτύπου αλλά και η συντριβή των ονείρων και των προσδοκιών για την δικαίωση των αγώνων και των ταλαιπωριών μιάς ολόκληρης ζωής.Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα.
Ο συμβιβασμός με την ήτα δεν χωνεύεται εύκολα από τους χαμένους. Η πιο εύκολη καταφυγή βρίσκεται στο να αντιδράς απέναντι σε οτιδήποτε αμερικάνικο. Διαχωρίζοντας κατά περίπου σχιζοφρενικό τρόπο την πραγματικότητα από τις επιθυμίες οι ιδεολόγοι του αντιδυτικισμού καταναλώνουν με πάθος τα προϊόντα της αμερικανικής ηγεμονίας ενώ διαβλέπουν κρίσεις, διαφθορά, υποκρισία και σε τελευταία ανάλυση πλύση εγκεφάλου των λαών και απειλές κατά της εθνικής κυριαρχίας από τις νέες παγκόσμια πανίσχυρες οικονομικές δυνάμεις. Πίσω από το καθετί λοιπόν πρέπει να βρίσκονται «σκοτεινές» αμερικανικές υπηρεσίες.
Τα επιχειρήματα που κατά καιρούς προβάλλονται και που πασχίζουν να δικαιολογήσουν με καθαρά πολιτικούς όρους τον ισχυρό ελληνικό αντιαμερικανισμό είναι τουλάχιστον παιδαριώδη. Ούτε το Κυπριακό ούτε και η επτάχρονη δικτατορία – ανεξάρτητα από τις υπαρκτές η ανύπαρκτες ευθύνες των αμερικανών – είναι δυνατόν να δικαιολογήσουν αυτή την ασυνήθιστη στάση. Τέτοια αισθήματα δεν προβάλλουν οι λαοί π.χ. του Βιετνάμ η της Ρωσίας και της Κίνας, που για δεκαετίες ολάκερες βρέθηκαν στρατιωτικά και πολιτικά αντιμέτωποι με τις ΗΠΑ. Τέτοια συναισθήματα δεν έχουν οι Ιάπωνες που έχουν θρηνήσει εκατοντάδες χιλιάδες θύματα απο την ατομική βόμβα . Ούτε βέβαια και οι λαοί της Λατινικής Αμερικής που υπέφεραν χρόνια δικτατορικής καταπίεσης δεν εκφράζουν τέτοιες αντι-αμερικανικές θέσεις. Γιατί λοιπόν οι Έλληνες εμφανίζουν τα πρωτεία στο συγκεκριμένο θέμα? Μήπως είναι περισσότερο ευαίσθητοι απο τους υπόλοιπους λαούς όσον αφορά τις ελευθερίες και τις πολεμικές συγκρούσεις? Μα αν συνέβαινε κάτι τέτοιο οι Έλληνες θα έπρεπε παράλληλα να είναι και αντιΓιουγκοσλάβοι εξαιτίας των αποτρόπαιων εγκλημάτων που διέπραξε ο Μιλόσεβιτς εναντίον των Μουσουλμάνων. Ή θα έπρεπε να είναι φανατικά αντιΡώσοι λόγο της εδώ και δεκαετιών καταπίεσης που ασκούν στη Τσετσενία. Κάτι τέτοιο όμως όπως ξέρουμε δεν συμβαίνει. Το αντίθετο μάλιστα, μέχρι πριν μερικά χρόνια εαν έλεγες κακό λόγο για τον Μιλόσεβιτς ήσουν τουλάχιστον ύποπτος ως "πράκτορας" των Αμερικανών.
Γιατί λοιπόν εμείς, που εξάλλου ουδέποτε έχουμε εμπλακεί σε πολεμική σύγκρουση με τη χώρα αυτή τη μισούμε τόσο πολύ?
Για έναν συνδυασμό πραγμάτων. Για τους Έλληνες η Αμερική έχει "θεοποιηθεί" σε απίστευτα μεγάλο βαθμό, και σήμερα "ελέγχει" τα πάντα. Και επειδή φυσικά ο Έλληνας δεν ανέχεται, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους "κουτόφραγκους" ευρωπαίους, να του λένε τι να κάνει(πως ακριβως αλήθεια το πετυχάινει αυτό η Αμερική?), και να περιορίζουν τις ελευθερίες του, είναι λογικό να ξεσπαθώνει απέναντι στην μόνη υπερδύναμη που έχει μείνει σήμερα.
Το κακό γίνεται χειρότερο από την στάση των ΜΜΕ. Με ελάχιστες φωτισμένες εξαιρέσεις – που όμως επιβεβαιώνουν τον κανόνα – τα ελληνικά μέσα δεν ενημερώνουν. Αλλά προπαγανδίζουν με πάθος και επιμονή. Κάνουν κήρυγμα κι όχι ρεπορτάζ. Στον πόλεμο στο Ιράκ π.χ. οι αμερικανοί στρατιώτες – και ιδιαίτερα οι συλληφθέντες – βαφτίζονται «μισθοφόροι» . Η αγωνία τους λοιδορείται ενώ αντίστοιχα οι γελοιότητες της Ιρακινής προπαγάνδας, για δήθεν κατάρριψη ελικοπτέρου από Ιρακινό αγρότη με απηρχαιωμένο κυνηγετικό όπλο, αναπαράγεται αδίστακτα.
Μια άλλη διατύπωση είναι πως οι Έλληνες απλά είναι εναντίον του πολέμου, και γι' αυτό στοχεύουν σήμερα τις Η.Π.Α. που είναι περισσότερο πρόθυμες απο οποιαδήποτε άλλη χώρα να διεξάγουν πολεμικές επιχειρήσεις. Μισό λεπτό όμως. Ο πόλεμος είναι πάντοτε μια αρνητική εξέλιξη. Και είναι υγιές πως οι Έλληνες στρέφονται τόσο μαζικά εναντίον του. Από εκεί όμως μέχρι την διπρόσωπη εκμετάλλευση του πολέμου για την διαφήμιση μιάς ξεπερασμένης αριστερής προπαγάνδας η απόσταση είναι σχεδόν αγεφύρωτη. Άνθρωποι που σιωπούσαν απόλυτα σε περιπτώσεις που εγκλήματα φρικτά γινόντουσαν ενάντια σε λαούς που είχαν τολμήσει να αντισταθούν σε κομμουνιστικά η γενικά αυταρχικά καθεστώτα (Βοσνία, Κόσοβο, Τσετσενία, Κασμίρ, Συρία, Νότιο και Βόρειο Ιράκ) ξεσπαθώνουν τώρα επειδή ο «κακός» είναι απλά και μόνο οι αμερικανοί.
Συγχρονισμένα τα ιδεολογικά ρεύματα των άκρων που διαπλέουν την σημερινή ελληνική κοινωνία συναντούνται στο κοινό τους πλέον μίσος εναντίον της Δύσης – και ιδιαίτερα των ΗΠΑ. Δεν αντιτίθενται πλέον σε συγκεκριμένες πολιτικές των εκάστοτε αμερικανικών κυβερνήσεων. Τις απορρίπτουν όλες. Διότι τώρα αντιστρατεύονται πλέον τις αξίες που εκφράζει η Δύση. Σιχαίνονται την Αμερική γι’ αυτό που είναι, κι όχι γι’ αυτό που ενδεχομένως πράττει. Εκφράζουν την ζηλοφθονία του αδύνατου απέναντι στις δυνατότητες του ισχυρού. Είναι η αντίθεση των νοσταλγών του παρελθόντος με τους πρωτοπόρους των εξελίξεων του μέλλοντος.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο η ζημιά που γίνεται στις μελλοντικές προοπτικές της χώρας. Είναι και το δηλητήριο που συνεχίζει να ρέει στις ψυχές των Ελλήνων οδηγώντας την χώρα στην περιθωριοποίηση για τα χρόνια που έρχονται.

Η τρομοκρατία απέναντι στη λογική

Δεν θα έπρεπε να εκπλήξει κανέναν η αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας στο νέο τρομοκρατικό χτύπημα που συνέβη πριν απο πέντε ημέρες στο κτίριο της πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών. Για άλλη μια φορά ένας μεγάλος αριθμός πολιτών που στο πολιτικοϊδεολογικό φάσμα βρίσκονται απο την Άκρα Αριστερά μέχρι την Άκρα Δεξιά "κλείνουν το μάτι" στους τρομοκράτες, μην έχοντας κανένα απολύτως πρόβλημα που η χώρα για μια ακόμη φορά έδειξε ευάλωτη απέναντι σε τέτοιου είδους ενέργειες. Κυρίως όμως οι "γνήσιοι" αριστεροί είναι και πάλι αυτοί που ουσιαστικά παρέχουν πλήρη πολιτική κάλυψη σε τέτοιου είδους ομάδες. Στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή βουλευτής του Κ.Κ.Ε. εξέφρασε πάλι τη γνωστή "καραμέλα" περί των μηχανισμών καταστολής του κράτους και της παραβίασης των ατομικών δικαιωμάτων. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι φυσικά που όταν τα μέλη της 17Ν οδηγούνταν στη φυλακή μιλούσαν για "στημένες" δίκες και πολιτικά παιχνίδια. Είναι φανερό πως στην Ελλάδα η αριστεροσύνη «πουλάει».Φυσικά όλοι αυτοί που χαίρονται απο τις επιτυχίες του Ένοπλου Επαναστατικού Αγώνα θα πρέπει να καταλάβουν πως η ενέργεια αυτή θα προκαλέσει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα απο αυτά που επιδίωκαν. Οι Αμερικάνοι δηλαδή θα ασκήσουν ακόμη μεγαλύτερη επιρροή στην Ελληνική κοινωνία, τα μέτρα καταστόλής θα ενισχυθούν, ενώ η Ελλάδα για μια ακόμη φορά θα φαίνεται στην υπόλοιπη υφήλιο ως μια χώρα που θα αποτελεί συνεχώς άντρο τρομοκρατών.Εδώ όμως πρέπει να κάνω μια αναφορά στο γιατί θα πρέπει κάθε λογικός άνθρωπος να μην επιτρέπει καμιά ανοχή απέναντι στην τρομοκρατία. Υπάρχουν φυσικά ισχυροί ηθικοί και ανθρωπιστικοί λόγοι για τους οποίους κάποιος θα πρέπει να είναι αντίθετος απέναντι στην τρομοκρατία. Υπάρχουν λόγοι πολιτικοί. Εδώ όμως θα αναφέρω τους λογικούς λόγους. Μια αναμφισβήτητη αλήθεια είναι πως η τρομοκρατία σε οποιαδήποτε μορφή, σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο και σε οποιοδήποτε τόπο εφαρμόστηκε είχε 100% αποτυχία. Ουδέποτε στην παγκόσμια ιστορία κατάφερε κάποιος με τυφλή βία να επιτύχει τους σκοπούς του. Ο IRA στην Ιρλανδία δεν κατάφερε να πετύχει την ανεξαρτησία της Βορείου Ιρλανδίας. Οι Βάσκοι εξτρεμιστές δεν έχουν διώξει τους Ισπανούς απο την περιοχή τους. Οι φανατικοί ασλαμιστές δεν έχουν επηρρεάσει στο ελάχιστο την αμερικανική ηγεμονία. Οι ερυθρές ταξιαρχίες στην Ιταλία , η Μπάαντερ-Μάινχοφ στη Γερμανία, η 17Ν στην Ελλάδα δεν κατάφεραν στο παραμικρό να ανακόψουν την ορμή του καπιταλισμού. Αντίθετα όταν κάποιος εφαρμόζει το δόγμα της μη βίας πετυχαίνει πολλά περισσότερα και πιο θεαματικά αποτελέσματα. Ο Γκάντι κατάφερε να λυγίσει μετά απο αιώνες κυριαρχίας τη Μεγάλη Βρετανία στην Ινδία, ενώ ο Μάρτιν Λόύθερ Κινγκ βγήκε νικητής στον αγώνα του για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα των μαύρων τη δεκαετία του '60. Μια άλλη αναμφισβήτητη αλήθεια είναι πως η τρομοκρατία καταφέρνει πάντα τους ακριβώς αντίθετους σκοπούς απο αυτούς που επιδιώκει. Τα αιτήματα για ελευθερία η ανεξαρτησία δίνουν τη θέση τους σε ακόμη μεγαλύτερη καταστολή απο την εκάστοτε δύναμη που προσπαθούν να απωθήσουν. Πρόσφατα ο πρόεδρος Μπους ανακοίνωσε την ενίσχυση των δυνάμεων στο Ιράκ, ως απάντηση στη συνεχιζόμενη βία στη Βαγδάτη. Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πως απο πλευράς λογικής κανένας άνθρωπος πουθενά στο κόσμο δεν θα έπρεπε να βλέπει με συμπαθές μάτι τους τροκράτες. Πουθενά εκτός φυσικά απο την...Ελλάδα.