Η τρομοκρατία απέναντι στη λογική
Δεν θα έπρεπε να εκπλήξει κανέναν η αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας στο νέο τρομοκρατικό χτύπημα που συνέβη πριν απο πέντε ημέρες στο κτίριο της πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών. Για άλλη μια φορά ένας μεγάλος αριθμός πολιτών που στο πολιτικοϊδεολογικό φάσμα βρίσκονται απο την Άκρα Αριστερά μέχρι την Άκρα Δεξιά "κλείνουν το μάτι" στους τρομοκράτες, μην έχοντας κανένα απολύτως πρόβλημα που η χώρα για μια ακόμη φορά έδειξε ευάλωτη απέναντι σε τέτοιου είδους ενέργειες. Κυρίως όμως οι "γνήσιοι" αριστεροί είναι και πάλι αυτοί που ουσιαστικά παρέχουν πλήρη πολιτική κάλυψη σε τέτοιου είδους ομάδες. Στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή βουλευτής του Κ.Κ.Ε. εξέφρασε πάλι τη γνωστή "καραμέλα" περί των μηχανισμών καταστολής του κράτους και της παραβίασης των ατομικών δικαιωμάτων. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι φυσικά που όταν τα μέλη της 17Ν οδηγούνταν στη φυλακή μιλούσαν για "στημένες" δίκες και πολιτικά παιχνίδια. Είναι φανερό πως στην Ελλάδα η αριστεροσύνη «πουλάει».Φυσικά όλοι αυτοί που χαίρονται απο τις επιτυχίες του Ένοπλου Επαναστατικού Αγώνα θα πρέπει να καταλάβουν πως η ενέργεια αυτή θα προκαλέσει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα απο αυτά που επιδίωκαν. Οι Αμερικάνοι δηλαδή θα ασκήσουν ακόμη μεγαλύτερη επιρροή στην Ελληνική κοινωνία, τα μέτρα καταστόλής θα ενισχυθούν, ενώ η Ελλάδα για μια ακόμη φορά θα φαίνεται στην υπόλοιπη υφήλιο ως μια χώρα που θα αποτελεί συνεχώς άντρο τρομοκρατών.Εδώ όμως πρέπει να κάνω μια αναφορά στο γιατί θα πρέπει κάθε λογικός άνθρωπος να μην επιτρέπει καμιά ανοχή απέναντι στην τρομοκρατία. Υπάρχουν φυσικά ισχυροί ηθικοί και ανθρωπιστικοί λόγοι για τους οποίους κάποιος θα πρέπει να είναι αντίθετος απέναντι στην τρομοκρατία. Υπάρχουν λόγοι πολιτικοί. Εδώ όμως θα αναφέρω τους λογικούς λόγους. Μια αναμφισβήτητη αλήθεια είναι πως η τρομοκρατία σε οποιαδήποτε μορφή, σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο και σε οποιοδήποτε τόπο εφαρμόστηκε είχε 100% αποτυχία. Ουδέποτε στην παγκόσμια ιστορία κατάφερε κάποιος με τυφλή βία να επιτύχει τους σκοπούς του. Ο IRA στην Ιρλανδία δεν κατάφερε να πετύχει την ανεξαρτησία της Βορείου Ιρλανδίας. Οι Βάσκοι εξτρεμιστές δεν έχουν διώξει τους Ισπανούς απο την περιοχή τους. Οι φανατικοί ασλαμιστές δεν έχουν επηρρεάσει στο ελάχιστο την αμερικανική ηγεμονία. Οι ερυθρές ταξιαρχίες στην Ιταλία , η Μπάαντερ-Μάινχοφ στη Γερμανία, η 17Ν στην Ελλάδα δεν κατάφεραν στο παραμικρό να ανακόψουν την ορμή του καπιταλισμού. Αντίθετα όταν κάποιος εφαρμόζει το δόγμα της μη βίας πετυχαίνει πολλά περισσότερα και πιο θεαματικά αποτελέσματα. Ο Γκάντι κατάφερε να λυγίσει μετά απο αιώνες κυριαρχίας τη Μεγάλη Βρετανία στην Ινδία, ενώ ο Μάρτιν Λόύθερ Κινγκ βγήκε νικητής στον αγώνα του για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα των μαύρων τη δεκαετία του '60. Μια άλλη αναμφισβήτητη αλήθεια είναι πως η τρομοκρατία καταφέρνει πάντα τους ακριβώς αντίθετους σκοπούς απο αυτούς που επιδιώκει. Τα αιτήματα για ελευθερία η ανεξαρτησία δίνουν τη θέση τους σε ακόμη μεγαλύτερη καταστολή απο την εκάστοτε δύναμη που προσπαθούν να απωθήσουν. Πρόσφατα ο πρόεδρος Μπους ανακοίνωσε την ενίσχυση των δυνάμεων στο Ιράκ, ως απάντηση στη συνεχιζόμενη βία στη Βαγδάτη. Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πως απο πλευράς λογικής κανένας άνθρωπος πουθενά στο κόσμο δεν θα έπρεπε να βλέπει με συμπαθές μάτι τους τροκράτες. Πουθενά εκτός φυσικά απο την...Ελλάδα.
1 σχόλιο:
Η ζωή μας ακολουθεί τους γενικότερους νόμους της συνήθειας. Η συνήθεια είναι μια σύμβαση ανάμεσα σ’ εμάς και το περιβάλλον, είναι η αλυσίδα που μας δένει με το παρελθόν. Η αναπνοή είναι συνήθεια, η ζωή είναι συνήθεια, ναι, ή μάλλον καλύτερα μια αλληλουχία από συνήθειες. Η συνήθεια είναι η συνθήκη που άθελά μας υπογράψαμε και τηρούμε με ζήλο και αφοσίωση.
Η καταστροφική αφοσίωση της συνήθειας παραλύει την προσοχή μας, ναρκώνει τις αισθήσεις και η συνεργασία τους δεν είναι πλέον αναγκαία. Η συνήθεια είναι σαν την μαγείρισσα Φρανσουάζ, του Προύστ, που ξέρει πάντα τι πρέπει να γίνει και προτιμά να σκοτώνεται στη δουλεία μέρα και νύχτα παρά να ανεχτεί έναν παρείσακτο στην κουζίνα της.
«Η συνήθεια είναι δεύτερη φύση», γράφει ο Πασκάλ. «Εάν η συνήθεια είναι δεύτερη φύση, μας εμποδίζει να δούμε την πρώτη, μας στερεί την πραγματικότητα και τη μαγεία της», γράφει ο Προύστ.
Ας μην υπερβάλλουμε πάντως. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς εμπειρίες και συνήθειες. Αυτό επιτάσσει η αναγκαιότητας της δράσης και η οικονομία της ζωής. Η συνήθεια είναι ένας χώρος που τον γνωρίζουμε καλά, μπορούμε να κινηθούμε με άνεση μέσα του, τον νιώθουμε σαν το σπίτι μας, νιώθουμε ασφαλείς. Οικειότητα, άνέση, ασφάλεια, κανείς δεν τα υποτιμά όλ’ αυτά
«Η συνήθεια είναι μισή αλήθεια που υποκρίνεται την ολόκληρη. Κάθε εμπειρία που ανάγεται σε αλήθεια, αξίζει μια αλήθεια και μισή», αυτά έγραφε ο Καρλ Κράους, γνήσιο τέκνο του Διαφωτισμού και αυτός είναι ο ορισμός του κριτικού πνεύματος.
Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς συνήθειες, είναι κουραστικό, επικίνδυνο και αντι-παραγωγικό. Το θέμα είναι αν μπορούμε να αντιμετωπίζουμε της συνήθειες-αλήθειες με την ελαφρότητα, την ειρωνία και την κριτική διάθεση που ταιριάζει σε κάθετι που τείνει να ακινητοποιήσει τα ζωή.
Με αφορμή το παραπάνω κείμενο θα επιχειρήσω , με τις λιγοστές ομολογουμένως γνώσεις μου επι των πολιτικών θεμάτων και σίγουρα λιγότερες απ’ αυτές του οικοδεσπότη του blog, να κάνω ένα μικρό σχόλιο σχετικά με το κείμενο, "Η τρομοκρατία απέναντι στη λογική".
Η συνήθεια είναι μεγάλη υπόθεση. Τετρακόσια (400) χρόνια σκλαβιάς είναι πολλά για έναν λαό που κουβαλά όλα τα συνδρομά της κατοχής, δεν πέρασε ποτέ μια εποχή Διαφωτισμού, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνονται οι λαοί της κεντρικής κυρίως Ευρώπης, δεν εμφάνισε ποτέ στους κόλπους του μια δυνατή και πλούσια αστική τάξη, - πλούσια κυρίως σε κουλτούρα πολιτική και κάθε είδους. Η τάση του Έλληνα να βλέπει παντού συνομοσίες εναντίον του, σε συνδιασμό με αυτό που αναφέρεται στο κεντρικό κείμενο του κ. Κουμασίδη ως ‘αριστεροσύνη’ της μόδας, είναι ένας επικίνδυνος συνδιασμός τον οποίο θα επιχειρήσω να χαρακτηρίσω με δύο λέξεις αφού όμως, πρώτα εκφράσω την αντίρρησή μου στον χαρακτηρισμό ‘της μόδας’.
Φέτος στη μόδα είναι το γαλάζιο και το μωβ. Ποιος ξέρει ποια χρώματα θα είναι στη μόδα του χρόνου; Κανείς φυσικά, μπορούμε όμως να προβλέψουμε ποια χρώματα δεν θα είναι στη μόδα. Μα φυσικά το γαλάζιο και το μωβ. Η λογική της μόδας είναι η λογική της κατάργηση κάθε κρίσης. Τα χρώματα και οι τάσεις που αποκτούν κάθε χρόνο προνομιακή θέση στον χώρο της μόδας δεν είναι ποιοτικά καλύτερα ή ουσιωδώς διαφορετικά από τα προηγούμενα, είναι απλώς καινούρια. Η λογική της μόδας είναι η αέναη επανάληψη του διαφορετικού και το γεγονός πως δεν μπορεί να στηριχθεί σε κανένα ποιοτικό, αξιολογικό ή άλλου είδους κρητήριο είναι αυτό που της προσδίδει τον εφήμερο χαρακτήρα της.
Η ‘ αριστεροσύνη’ στην Ελλάδα δεν είναι μόδα και ως εκ τούτου καθόλου εφήμερη. Είναι μια βαθειά ριζωμένη συνήθεια, μια εμπειρία που συμπυκνώσει την υποτιθέμενη ‘εξυπνάδα’ και τη ‘μαγκιά’ του Ελληνα που ‘δεν μασάει κουτόχορτο’. Θα χαρακτήριζα την στάση αυτη ένα είδος πνευματικού ‘αυνανισμού’. Είναι η αυτοικανοποίηση του ανθρώπου που αναπαράγει μια είκόνα που ο ίδιος δημιούργησε και αντλεί απ’ αυτήν το ‘δικαίωμα’ να αισθάνεται διαφορετικός.
Όσο για την τρομοκρατία και την λογική της, θα ήθελά να θυμήσω επιγραμματικά τα λόγια μιας Γερμανοεβραίας φιλοσόφου, της Χάνα Άρεντ. Στο δοκίμιό της για την βία και την τρομοκρατία γράφει: «Η βία και η δύναμη δεν είναι συμπληρωματικές αλλά αντίθετες έννοιες. Την βία τη χρησιμοποιεί αυτός που θέλει να αποκτήσει δύναμη. Όταν την αποκτήσει, δημιουργεί νόμιμους τρόπους επιβολής της και αποφεύγει τη βία. […] Η βία δεν νομιμοποιεί καμία δύναμη».
Ναι ή Όχι; Έτσι ή αλλιώς; Με μας ή με τους άλλους; ‘Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας’ κάτι μου θυμίζει αυτός ο φασισμός της ηλιθιότητας. Όταν με τέτοιες δηλώσεις επισημοποιείται η έναρξη του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, όταν οι χώρες που συμμετέχουν σ’αυτόν τον πόλεμο διατυπώνουν ερωτήματα ανακριτικού τύπου ‘ασφάλεια ή ανθρώπινα δικαιώματα’, ‘κάμερες ή ασυδοσία’, ‘μολότωφ ή προληπτική αστυνόμευση’, ο πόλεμος έχει ήδη χαθεί. Για την ακρίβεια δεν εχει καν ξεκινήσει γιατί ο πόλεμος προϋποθέτει δύο τουλάχιστον αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Ο Μαρξ έλεγε: «ο πόλεμος τελειώνει όταν οι χαμένοι ή οι αδύναμοι αποδεχτούν την εικόνα που έχουν δημιουργήσει οι ισχυροι για λογαριασμό τους». Όταν οι τρομοκράτες και οι πολέμιοί τους νομιμοποιούνται, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, να χρησιμοποιούν βία, καταστολή, προληπτική αστυνόμευση, φασιστική νοοτροπία, τότε έχουν ήδη υιοθετήσει την ίδια λογική, την λογική της τρομοκρατίας. Ίσως ακούγεται υπερβολικό να μιλάμε για λογική της τρομοκρατίας, όμως ας μην κάνουμε αυτό το λάθος. Δεν υπάρχει δίλημμα τρομακρατία ή λογική, αλλά λογική της τρομοκρατίας ή λογική της δημοκρατίας. Όσο για τη συνήθεια να θεωρούμε τον εαυτό μας εκπρόπωπο της λογικής απέναντι στους εκπροσώπους της τρομοκρατίας και να μιλάμε από θέση ισχύος, ισχύ που αντλούμε από μια λογική που σπανίως χρησιμοποιούμε… «Η συνήθεια είναι μισή αλήθεια που υποκρίνεται την ολόκληρη. Κάθε εμπειρία που ανάγεται σε αλήθεια, αξίζει μια αλήθεια και μισή» Και αυτό ισχύει εξίσου για τους τρομοκράτες και τους πολέμιους της τρομοκρατίας.
Δημοσίευση σχολίου